Mandalay, U-Bein bridge Amurapura 05-08-2015

Vroeg in de ochtend rond half vier worden we wakker van het gezang van de monniken en het geklingel van belletjes. Het klinkt prachtig maar wij draaien ons nog een keer lekker om. Rond acht uur gaan we weer ontbijten en kletsen uitgebreid met andere reizigers. Één daarvan is een Engelse die net vijf maanden in Chengdu had gewerkt. Ze was nu met haar vriend op reis, deze was helaas behoorlijk ziek en later zou uit een test in het ziekenhuis blijken dat hij knokkelkoorts had.
Na het ontbijt huren we twee fietsen bij het guesthouse en fietsen richting de U-Bein Bridge. Dit is de langste, 1,2 kilometer lang, teakhouten brug ter wereld, vernoemd naar de burgemeester die de brug heeft laten bouwen.
We fietsen door het chaotische Mandalay. Fietsriksja's, scooters, afgeladen Pick-up trucks, bussen en vrachtwagens rijden voorbij of wij rijden hun voorbij. De scooters en fietsen rijden vaak ook nog tegen het verkeer in. Als enige twee toeristen rijden we daar op onze fietsen tussendoor en tot de brug komen we geen toerist tegen. Het is weer erg warm en we zijn blij dat we fietsen. Onderweg komen we weer vele studenten tegen die collecteren voor de overstromingsramp. Soms staan er luidsprekers bij die zo hard staan dat als je er langs loopt/fietst je meteen een gehoorbeschadiging hebt. Het blijft krom, wij die lekker vakantie vieren en (nog) geen last van de regen hebben en verderop in het land zo'n grote ramp. Tegelijkertijd weten we ook dat we niks anders kunnen doen dan geld doneren en hopen dat er in de rest van de wereld ook genoeg aandacht aan wordt besteed. Buiten Mandalay wordt de weg wat smaller en het verkeer iets rustiger. Af en toe vragen we waar we heen moeten , gelukkig kent iedereen de U-Bein bridge en wijst ons een bepaalde richting uit. Na een ongeveer acht kilometer te hebben gefietst komen we bij de brug aan. We parkeren onze fiets en lopen op ons gemak naar de andere kant. Daar drinken we wat om daarna weer terug te gaan. Op de brug komen we een Nederlands reisgezelschap tegen. Ik vraag toch even of ze met de reisorganisatie Koning Aap zijn. Dit was niet het geval. Het blijkt namelijk dat een oud collega van mij nu reisleidster is bij Koning Aap en nu met een groep door Myanmar reist. Wie weet komen we haar nog tegen.
Op de brug zelf loopt veel jeugd. Dit is dan ook meteen de moderne jeugd. Jongens in broeken en het haar vaak gekleurd en een beetje punkachtig en de meiden in rokken tot de knieën of in een broek.
Vandaag houden we de berichtjes op onze telefoon goed in de gaten want onze Nina moet vandaag afrijden voor haar rijbewijs. Nog maar net weer op weg terug naar Mandalay krijgen we het bericht dat ze geslaagd is. Daar staan we dan te juichen. De mensen hier snappen er niks van. Met vliegende vaart terug naar ons guesthouse (de gevoelstemperatuur is 41 graden) om daar nog even met haar te kunnen face-timen. Wat is het dan ook een mooi medium. Wij zitten aan de andere kant van de wereld en kunnen haar zo zien en zo met haar kletsen.
's Avonds pakken we onze fietsen weer en rijden dan rustig door de straten van Mandalay. Één keer in Yangon hebben we ons 's avonds niet echt prettig gevoeld (onveilig?) maar daarna hebben we nergens meer last van. Myanmar is een heel relaxed land.