Adams Peak; a stairway to heaven

17 september 2016

Om vier 's ochtends zitten we in het minibusje op weg naar Adam's Peak.

Adam's Peak is een heilige berg, waar al meer dan duizend jaar pelgrims komen. Hier zou Adam (volgens de Christenen) zijn eerste voetstap hebben gezet nadat hij was neergezonden vanuit de hemel.
Volgens de Boeddhisten is de voetstap achtergelaten door Boeddha op weg naar het paradijs. En volgens Hindoes is het de voetafdruk van Shiva. Het maakt ons niet uit: wij gaan proberen om deze berg wel te bedwingen. Dit, na onze eerdere mislukte poging in Sigirya.

Na anderhalf uur onderweg begint het wat licht te worden en we zien dat we door een prachtige omgeving rijden. Hier is het toch echt veel mooier dan in Nuwara. De weg zelf kent alleen maar bochten.

Om zes uur komen we komen we aan bij het startpunt. Op deze heilige plek wordt voor de verandering eens geen absurde toegangsprijs (voor toeristen) gevraagd. Dat is een welkome afwisseling. We mogen zo de berg op.

Het is buiten droog geworden en vol goede moed beginnen wij aan de beklimming. Als we twee minuten onderweg zijn, komen we op een plek waar we een donatie mogen doen. Na dit te hebben gedaan worden we weer gezegend. Jan is als eerste aan de beurt. Midden in het gebed laat de meneer een harde boer. Dit is vast een goed voorteken. Daarna word ik nog gezegend maar ik kan mijn lachen niet meer inhouden. Iedere keer denk ik aan die boer. Al lachend lopen we weg en we zijn er nu helemaal van overtuigd dat het wel goed zal komen met onze tocht naar boven.

We lopen onder de overkapping weg en meteen begint het flink te regenen. We stoppen even om alsnog onze Xenos-poncho's tevoorschijn te toveren. Gelukkig hebben we er twee bij ons. Het gaat steeds harder stortregenen en het water stroomt langs en over onze voeten. En dat terwijl we nog maar een klein stukje hebben gelopen.

Wat ik nog niet verteld heb is dat deze berg 5200 traptreden heeft en de beklimming naar boven is zeven kilometer. Na de 1e honderd treden zien we de eerste toeristen alweer naar beneden komen. De meeste mensen beginnen om twee uur 's nachts aan de beklimming om de zonsopgang boven op de berg te zien. We vragen of ze de zonsopgang hebben gezien waarop ze aangeven dat boven alles in de wolken ligt, het heel hard regent en het heel koud is. Kortom, we hebben niks gemist.

Onderweg komen we meerdere groepjes toeristen tegen. Allen geven aan dat de beklimming zwaar is en dat boven alles in de wolken ligt. Een aantal vragen aan ons of we echt wel naar boven willen. Nou wij weten zeker dat we naar boven willen!

En zo lopen we rustig door. Op het eerste stuk zijn treden afgewisseld met vlakke stukken. Dan begint het stuk met alleen maar treden. We hebben geluk dat het nu wat droger wordt. Halverwege, tijdens een kleine rustpauze, praten we nog met Italiaans stel. Het blijkt dat we al een heel eind zijn en dat alleen het laatste half uur heel zwaar is. We zijn benieuwd.

Dan begint een gedeelte van traptreden met leuningen. We zullen de top nu wel naderen. De trapleuningen zijn er niet voor niks. Het is hier echt ontzettend stijl en de traptreden zijn heel ongelijk. Soms moet je een hele grote stap nemen. Dit kost weer heel veel extra energie.

Gestaag klimmen we door en het wordt voor ons steeds zwaarder. Twintig treden klimmen en dan weer een rustpauze om dan weer twintig treden te klimmen. Iedere keer denken we dat we er bijna zijn maar na iedere bocht zien we weer nieuwe traptreden verschijnen. En al is het dan droog, uitzicht hebben we niet want de wolken hangen overal.

Maar dan na 5200 treden zijn we boven!!! Moederziel alleen staan we daar en geen pelgrim te bekennen. Opeens komt er uit een heel klein huisje een monnik. Of we de bel ook willen laten luiden? Dat willen we. Hij gebaart ons dat we dan onze schoenen op deze heilige plaats moeten uittrekken. Met veel moeite trekken we onze natte schoenen uit en lopen mee naar de top. Degene die het het moeilijkste had mag als eerste aan de bel trekken. Alle frustraties komen er uit! Een tweede keer aan de bel trekken mag niet. Ieder mag maar één keer.

We komen nog bij het deurtje waar achter de voetstap van Adam, Buddha of Shiva is. Deze voetstap kunnen we niet zien omdat de deur alleen vanaf december opengaat. Dan begint het Pelgrims-seizoen echt. Het maakt ons niet uit. We maken nog een foto bij de bel en bij de deur en beginnen, nadat we met veel moeite onze schoenen weer aan hebben gedaan, aan onze afdaling.

De afdaling was niet gemakkelijk en met knikkende knieën stonden we rond twaalf uur 's middags weer bij het oorspronkelijke startpunt.

We hebben 10400 traptreden bedwongen en daarin een afstand van 14 kilometer overbrugd. We hebben medelijden met alle mensen die nu nog de berg opgaan.

Onze chauffeur staat klaar om ons terug te brengen naar Nuwara om daar de trein naar Ella te nemen. Onderweg zien we nog 'tea picking ladies'. We maken nog snel wat foto's. 's Avonds om zes uur komen we aan in Ella. Hier hebben we meteen een goed gevoel bij: een gezellige sfeer en een heerlijke temperatuur. Hier zullen wij ons de komende dagen wel vermaken.