terecht komen in de gekte van New Delhi

Met maar drie uur slaap de nacht ervoor komen we na een vlucht van Brussel naar Istanbul en van Istanbul naar New Delhi, die heel voorspoedig is verlopen, om half vijf op het vliegveld New Delhi aan. Al snel kunnen we met ons e-Visum in een rij gaan staan. We staan er nog maar net (en de rij is nog heel lang) als vooraan een vrouw begint te schreeuwen. Wat we begrijpen is dat ze al heel lang in de rij staat en dat mensen die er minder lang staan voorrang krijgen. Wij, nog niet heel erg moe, wachten geduldig. Achter ons staat een stel uit Engeland. Het meisje heeft een klein gitaartje, een Ukelele. Ze begint te spelen en te zingen, heel zachtjes maar oh zo mooi, 'Dream a little dream of me'. Wachtten is dan niet vervelend. Na een half uur komt er iemand van het vliegveld richting onze rij. Wij mogen samen met nog een aantal andere personen meelopen met deze meneer. Daar gaan we, het Engelse stel, een paar Noren, wij en nog wat toeristen. Op naar de incheckbalies van de business class. Als Marko aan de beurt is, roept een meneer, wild gebarend, achter zijn loket; 'e-visum, there, there!' We konden praten wat we wilden maar we moesten weer terug lopen. Daar stonden we met de Noren weer in onze oude rij....gelukkig waren er maar een paar mensen na ons gekomen. Dan zijn de Noren aan de beurt maar ook die komen niet verder en weer wordt er gezegd; ' e-visum, there, there!' Wij, met onze Noren, naar nog andere incheckbalies gelopen en daar stonden we eindelijk goed. Maar toen hadden we onze instapkaart nog nodig en die hadden we zo snel niet bij de hand. Gelukkig kon Jan zijn instapkaart nog wel vinden. Nina en Marko mochten op vertoon van Jans' instapkaart ook het land in maar ik, (Win) die bij een andere douanier stond (die overigens, in het zelfde hokje, pal naast die van Marko en Nina zat), mocht niet verder omdat ik mijn instapkaart niet had. Uiteindelijk iets op mijn telefoon gevonden en gelukkig ruim anderhalf uur later dan gedacht waren we dan toch eindelijk in India. De vermoeidheid begon ons nu toch wel parten te spelen. Snel geld pinnen, - ook nog niet eens zo gemakkelijk want eerst een defect apparaat en vervolgens nog een apparaat waarbij je aan het begin al je pas moet verwijderen..- en met de metro, snel door naar New Delhi station. Gelukkig ging dit voorspoedig. Met de routebeschrijving van ons Zostel (het is echt geen hostel) gingen we op pad. Overal waren we vooraf gewaarschuwd voor scammers. We moesten van de voorkant van New Delhi Railway station naar de achterkant van het railway station. Daarvoor moesten we een voetgangersbrug over. Meteen werd er gezegd dat we een permision nodig hadden. Haha daar trappen wij mooi niet in en zo lopen we naar de volgende voetbrug. Maar waar we ook kwamen overal moesten we een permision tonen. We snapten er niks meer van. Hoe komen we in vredesnaam aan de andere kant van het station??? Dan is er een 'aardige' meneer die bij de X-ray apparatuur van het station staat. Ook hij geeft aan dat er een permision nodig is. Wij zijn ondertussen doodop en nemen het voor waar aan. Hij brengt ons naar een tuk tuk die als we de permission hebben opgehaald ons naar het zostel brengt. We komen, na een ritje van 10 minuten, aan bij een officieel uitziend kantoortje en melden ons. De 'aardige' meneer achter zijn bureau belt even met ons Zostel en we horen dat we nog vijf minuten moeten wachten. We beginnen meteen al te twijfelen maar wachten toch maar even. Na vijf minuten wordt er weer gebeld. Nee de weg naar de wijk is nog steeds afgesloten. Nu geloven we het helemaal niet meer..bellen zelf nog even met ons Zostel en die bevestigen wat we al dachten. Opeens is de 'aardige' meneer weg (waar hij is gebleven..?) en als we naar buiten lopen zien we onze tuk tuk chauffeur wegrijden. Na de straat te zijn uitgelopen houden we de volgende tuk tuk chauffeur aan en dus ook gelijk de volgende scammer. Hij brengt ons naar een ander kantoortje. Ondertussen worden Jan en ik toch wel heel erg geïrriteerd...een voorbijganger helpt ons..hij geeft de scammer opdracht om naar het Zostel te rijden en zo komen we rond 09:15, zo'n twee en half uur later aan bij het Zostel. Als we bij de receptie het verhaal doen en vertellen dat we in totaal 40 roepies hebben betaald begint de receptioniste te schaterlachen. De scammers dachten ons te scammen maar wij zouden hun gescamd hebben. Een ritje met de tuktuk van het station naar het Zostel zou namelijk 60 roepie kosten