Orange Walk

Orange Walk

De volgende dag zijn we met de fiets naar de Maya ruïnes van Tulum gegaan. Dit, wel tussen de buien door, het regent af en toe zo ontzettend hard. Pff! Als we dit de hele week hebben.... Gelukkig komen we droog aan en zien de prachtige ruïnes die ooit een enorme Maya-stad vormden. Ze liggen op een unieke plaats aan de Caribische zee en het is de enige Maya stad die gebouwd is aan de kust en dan ook nog op een klif van 12 meter hoog.
Wel waaide het ontzettend hard of nog beter, het stormde. Later bleek, dat dit de uitlopers van de orkaan Michael waren. Dit verklaarde ook de hevige regenbuien. Blij dat de orkaan niet in over Mexico is gegaan.

Vanuit Tulum hebben we de nachtbus genomen naar Orange Walk, Belize.
Er waren twee redenen waarom we Orange Walk hebben uitgekozen. De eerste is de Lamanai tempel en de tweede is dat dit de plek is waar de Mennonieten hun handelswaar verkopen.

Wat nog wel een dingetje was is dat de bus pas vertrok om 00:45 uur en dus moesten we de avond een beetje doorkomen. Uiteindelijk hebben we bij El Mariachie Loco (met zo’n écht typisch Mexicaans Mariachi-orkest) en in ons Guesthouse en uiteindelijk op het busstation de tijd uitgezeten. In de bus zelf zat het echt prima maar het was soms wat aan de koude kant vanwege de airco. Gelukkig hadden we vooraf al gehoord dat het koud in de ADO-bussen kon zijn en hadden we ons fleece-vest bij de hand! Met een zingende chauffeur en weinig problemen bij de grens ging de rit behoorlijk snel. Ook omdat we lekker hebben geslapen. In Orange Walk, het was zes uur ‘s ochtends toen we arriveerden, hebben we gelijk geïnformeerd naar de mogelijkheden om een tour te boeken naar Lamanai. Dit is de lokale Maya-tempel. Er was dezelfde dag nog plaats. Ze konden niet garanderen of er de volgende dag nog plek was vanwege het laagseizoen. En zò zaten we nog in de bus en zò zaten we, nadat we nog snel even in ‘Mothers Kitchen’ hadden ontbeten, alweer in een bootje op de rivier. Het varen nam een dik uur in beslag. Zalig op zo’n motorbootje, in de nog vroege ochtend, over de rivier te varen. Bij de tempels waren er bijna geen andere toeristen. Dat maakte het alleen maar mooier. Het allerhoogste bouwwerk mochten we beklimmen. Het uitzicht was zo mooi. We keken over de toppen van de jungle en zagen de rivier er tussendoor stromen. Als je goed in de omgeving rondkeek waren er nog vele tempels die nog onder modder en jungle begraven lagen. In de jungle zelf hebben we niet veel dieren gezien. Wel hebben we voor het eerst een reuze spin gezien, zo groot als een hand en onder de haren. Gelukkig kroop hij snel weer tussen de stenen. Na de lunch - gemaakt door de gids’ moeder - zijn we met de speedboot teruggekeerd naar Orange Walk.
Er voer nog een speedboot voor ons. Ze waren, voor ons gevoel, een wedstrijd aan het doen. We gingen op laatst zo scheef dat het niet meer leuk was. Het was een soort ‘Miami Vice’-idee.
Het gevolg was wel, dat onze boot zonder benzine kwam te zitten. Gelukkig zijn er mobieltjes en na een kwartiertje kwamen de hulptroepen met extra brandstof en konden we weer verder.
De rest van de dag niet veel meer gedaan.

De dag erna zijn we al vroeg naar de markt gelopen. Hier waren ook enige mennonieten.
De mennonieten zijn volgers van Menno Simons (geboren in 1496 in Witmarsum). De Amish zijn een afsplitsing van de mennonieten.
Ze zijn handig in het maken van meubelen maar zijn het meest bedreven in landbouw en veeteelt.
Je herkent ze meteen. De mannen hebben een zwarte broek aan, met een geruite blouse met bretels. Ze zijn blank en hebben veelal blond haar.
De vrouwen dragen wijde rokken/jurken, een hoed en hebben lang haar. Ze willen niet graag op de foto maar we hebben toch een aantal kunnen vastleggen.
We vonden het interessant om te zien hoe ze leven en hoe ze zich met hun handelswaar begeven onder de plaatselijke bevolking.
In de heuvels leeft nog een groep Mennonieten die ook wel de ‘baardmannen’ worden genoemd. De volgende dag, op weg naar San Ignacio, kwamen we nog een aantal van deze baardmannen tegen in de bus.