De slowboat van Chiang Kong naar Luang Prabang

Woensdag 30 juli.
Pai - Chiang Khong

Vanochtend om even na half tien vertrokken met onze privé minibus. Wat een luxe. We hebben alle ruimte. Binnen drie uren waren we vanuit Pai in Chiang Mai. Weer geen helse rit gehad. 762 bochten zijn voor ons een eitje! Vanuit Chiang Mai door naar Chiang Rai. Onderweg in de buurt van Chiang Rai gestopt bij een hotspring. Bah! Wat stinkt dat altijd naar zwavel. Hier ook bij een van de restaurantjes gegeten. Het landschap veranderde na Chiang Rai in veel rijstvelden, afgewisseld door wat karst gebergte. Hier en daar deed het ons denken aan de omgeving van Ninh Bing in Vietnam. Om half zes waren we in Chiang Khong waar we in het Baan Fai Guesthouse verblijven. Bij het Namkon Guesthouse tegenover de 7-Eleven hebben we een package naar Luang Prabang voor 1200 bath per persoon geregeld. Ook hebben we hier onze VISA laten regelen voor 1300 bath per persoon. Nog gegeten bij Yimsmile waar het eten niet lekker was (muffe padthai). Nog even met z'n tweeën bij het Banmai restaurant gezeten met uitzicht op de Mekong met aan de overkant de lichtjes van Laos. Op de achtergrond klonk "Welcome to the Hotel California". Magisch!

Donderdag 31 juli
Bye Bye Thailand, Hello Laos

Vanochtend nog snel een ontbijtje bij ons guesthouse gedaan. Niet lang daarna stond het minibusje al klaar om ons naar de grens te brengen. Eerst langs het Namkhon Riverside Guesthouse waar we ons paspoort met het benodigde visum terug kregen. Daarna op naar de grens wat ongeveer nog 5 km rijden is. De departure-kaart ingeleverd en stempel gekregen dat we Thailand uit gingen. Daarna met de bus (20 bath) over de Friendshipbridge gereden (afstand grens Thailand-Laos 4 km). Bij de douane van Laos konden we meteen doorlopen omdat wij ons visum al geregeld hadden. Ook makkelijk was dat we een package hadden geboekt, waardoor we de verschillende bussen niet meer hoefden te betalen. Ook de afstanden lopen is geen optie. Net na de douane in Laos werden we in een piepklein busje gezet. Bagage er bovenop en acht man er in proppen. Win zat naast de bestuurder op een VIP-plaats. Alleen de motor van het busje werkte nog maar de rest was allemaal stuk. Zowel de kilometerteller, als de benzinemeter, als de sluiting van de deuren. Met een slakkengang van net boven de 10 km reden we binnen ongeveer 10 minuten naar een plek waar we onze gegevens weer op een lijst moesten zetten. Toen we er 10 minuten hadden gewacht ging onze chauffeur op de motor terug naar de grens. We wisten niet wat er aan de hand was want wij moesten nog zeker een half uur wachtten voordat Co en Bar kwamen die namelijk in een ander busje zaten. Na, voor ons gevoel daar in totaal een anderhalf uur te hebben gezeten en bovendien nog een derde TukTuk was gearriveerd (met hen die geen visum vooraf hadden geregeld!) ging een Laotiaan ons toespreken. Beginnend met de zin; Ik weet niet wat jullie in Thailand is gezegd maar het volgende is de waarheid. En het is de enige waarheid, sprak hij streng. Of op de 1e boot of op de 2e boot zouden houten bankjes zitten (met andere woorden 'koop kussentjes'.). In Pak Beng zou geen mogelijkheid zijn om geld te wisselen maar bij hem kon het nog wel (tegen extra commissie). (Gelukkig hadden wij bij de ATM bij de grens alvast wat Laotiaanse Kip gehaald). De boot zou in een keer doorgaan naar Pak Beng en de 2e dag in één keer door naar Luang Prabang er zal dus niet gestopt worden. Aan boord is alleen al wat water te koop tegen hoge prijzen (met andere woorden: 'koop hier alles'). Gelukkig hadden we al veel gelezen over dergelijke zaken, al moeten we zeggen dat we toch weer aan het twijfelen werden gebracht over de houten bankjes. Toch maar besloten om niks te geloven van wat hij zei. Later bleek dat ze tegen Marko en Nina's groep hadden gezegd dat ze beter met de bus konden gaan (ja, ja die Laotianen doen alles om er zelf beter van te worden). Uiteindelijk nadat enkele mensen toch nog kussentjes hadden aangeschaft en geld hadden gewisseld gingen we dan toch op naar de haven. Weer in al die krakkemikkige tuk-tuks. Onderweg stopten we om een zeil over de bagage te doen ivm een onverwacht heftige tropische bui. We waren benieuwd of de boot er nog was. Bij aankomst werd onze sticker omgeruild voor een ticket en konden we de boot op die bijna al helemaal vol zat. Gelukkig zagen we vooraan nog 8 plekken vrij waar we zijn gaan zitten samen met een Amerikaans/Thais stel met twee kinderen. Met de komst van onze groep was de boot helemaal vol. Rond 12 uur konden we eindelijk vertrekken. Eerst nog een stuk gevaren met aan de ene kant de Thaise oever en aan de andere de Loatiaanse oever. Na registratie bij een soort kantoortje aan de oever zaten we blijkbaar op geheel Loatiaans gebied. Een enkele keer gestopt om mensen af te zetten. Een van de Laotianen die er af moest ging vroegtijdig naar voren en kwam tussen ons in zitten. Onze vriend had het al snel voorzien op een van de knieën van Co en zo legde hij eerst een hand op diens knie om zich er vervolgens heerlijk tussen zijn benen te nestelen. Wat hebben we met z'n allen een lol gehad. Even later kwam ook zijn vrouw te voorschijn die nog de IPad-foto's heeft bewonderd van dit mooie tafereel. Achterin de boot breidde de party-zone zich steeds verder uit. Af en toe klom er iemand boven op het dak die er door de bemanning snel weer af werd gehaald. Ongeveer een half uur voor Pak Beng kwam er een meisje van de bemanning aan met drie bolletjes sticky rice. Vragend keek ze de kapitein aan terwijl wij nog niet wisten wat er aan de hand was. Uit het niets zaten we opeens midden tussen allemaal draaikolken en leek de boot stuurloos te zijn geworden. De angst was van het gezicht van de kapitein en de rest van de bemanning af te lezen. Snel gooide het meisje de rijst nog in het water en inderdaad misschien kwamen we hierdoor veilig door de gevaarlijke stroming. Oh my Buddha! Niet lang daarna legde we aan in Pak Beng. We hadden gehoord dat BoonMi een leuk guesthouse was. Toen we dan ook iemand zagen met dat naambordje en hij ons verwees naar de 'blue car', dachten we wel dat het goed zou komen. Steeds meer jongeren stapten echter in de laadbak van de blauwe truck Daar aangekomen leek het ons een goed idee om toch nog maar even verder te kijken vooral omdat het de aangeschoten/dronken jongeren van het party-gedeelte van de boot waren. Aan de overkant was nog een guesthouse waar wij, met ons vieren, de enige gasten waren. We kregen een mooie schone kamer voor slechts 200 bath. Na het eten in het centrum, weer op naar het guesthouse. Het was inmiddels half tien in de avond. Aangekomen op de kamer, ontdekten we dat er geen handdoeken waren. Wij op zoek naar de eigenaar maar alles was donker. Op een bepaald moment kwam hij met een mijnwerkerslamp op zijn voorhoofd en in zijn onderbroek naar de half doorzichtige deur. Daar stond hij dan, om daarna meteen handdoeken te zoeken. Hij kwam snel daarna terug, inmiddels in een sportbroekje, met vier schone handdoeken. Meteen maar even een take-away ontbijt voor de volgende dag besteld.

De volgende dag om acht uur naar de boot gelopen. Druk was het er nog niet en houten banken waren ook nergens te bekennen. Het bleek wel een andere, grotere boot. Gelukkig konden we op dezelfde plaatsen zitten. Onze rugzakken kwamen nu in een luik onder de vloer precies daar, waar we ook zaten. Gemakkelijk. Ook onze Thais/Amerikaanse vrienden voegden zich weer bij ons. Het duurde nog heel lang voor iedereen aan boord was. De laatste kwam rond half tien op de boot (terwijl de boot om negen uur zou vertrekken). Daarna werd het aantal mensen geteld. Niet ėėn keer maar wel zes keer. Vlak voordat de boot zou vertrekken, kwam een motor met zijspan aan gesjeesd. Slippend kwam hij tot stilstand. De eigenaar van het BoomMi Guesthouse sprong eraf, beende naar de kade beneden en liep 'macho' recht op zijn doel af over de boot. Toen hij aan het einde van het gangpad was, wees hij naar iemand. Wat bleek diegene had de sleutel van zijn kamer per ongeluk meegenomen. Triomfantelijk stapte hij weer op zijn motor en eindelijk konden we vertrekken. We hadden prachtige uitzichten over de Mekong die steeds spectaculairder werden. Om locals af te zetten of op te pikken, zijn we vaak gestopt, wat iedere keer weer een heel feest was. Twee van ons konden er niet genoeg van krijgen om foto's te maken van het uitzicht en/of de komende of vertrekkende locals. Van alles kwam aan boord van een kip, rijst en lege tonnen tot zelfs een scooter. Het was een prachtig gezicht. Om vijf uur waren we in Luang Prabang. Je wordt niet meer in de stad afgezet omdat het van de autoriteiten niet meer mag. Dus verplicht een ticket kopen voor 20.000 Kip per persoon en in een weer zeer gamele tuktuk over een slechte weg naar de stad. Bij de rotonde van de nightmarket stond onze Nien al te wachten wat geweldig was. 's Avonds nog even over de night market gelopen wat toch wel veel van hetzelfde was. Soep bij een eettentje gegeten voor 10.000 kip. Ja, qua eten is het hier helaas geen Thailand.
Al met al: twee dagen slowboat varen op de Mekong waren een onvergetelijke ervaring!