Luang Prabang, Vang Vieng en Nong Khai

2-8
In Utopia afscheid genomen met Co, Bar en Nina van M en S die om 15:00 uur de bus richting Vang Vieng hebben genomen. Er is hun verteld dat de bussen er vijf tot zeven uren over doen.

Wij hebben lekker lui gechilled in Utopia tot het begin van de avond en hebben vervolgens chicken-bbq gehad in een restaurantje vlakbij. Hier deed een veertienjarige in zowel de Engelse, Franse en Lao taal de bediening, rekende af en regelde tussendoor ook nog even de plek waar de gasten konden zitten. Kinderen moeten hier al vroeg meedraaien! Niet ieder van ons heeft overigens even lekker van de 'hotpot' gegeten, waardoor Jan grootafnemer werd.
Na een lekkere plak cake (goed om met wat vettigs je malariapil in te nemen) op de Nightmarket weer teruggegaan naar ons Nisarim Guesthouse (twinroom 80.000 Kip = plm. E 7,41) waar onze Nina inmiddels ook bij ons is ingetrokken. Nu zitten we nog heerlijk even, luisterend naar een in de verte naderend onweer, op ons balkon.
Morgen willen we rond 05:00 gaan kijken naar de monniken die in alle vroegte hun tocht door de straten maken met hun rijst-kommen.

3-8-2014 Luang Prabang

Vanochtend vroeg op pad gegaan om Tak Bat te zien. Dit ritueel, waarbij de monniken met hun nap (?) door de straten gaan om eten te ontvangen van de inwoners, is iedere ochtend om ongeveer 05:30 uur te zien. Nina en Co zijn even blijven uitslapen. Barbara heeft bij een vrouw langs de weg een plastic zakje vol met 'sticky rice' gekocht. Toch wisten we niet of dit wel ging lukken omdat in de Lonely Planet allerlei voorwaarden werden opgesomd waaraan de giften moesten voldoen. Een van die voorwaarden was ook dat het voedsel op eerbiedwaardige wijze aangeboden moest worden (lees: vooral niet in een plastic zak, maar bij voorkeur in zo'n origineel bamboe rijststoom-bakje). Ook moest je houding nederig zijn en moest je op een voorgeschreven wijze zitten en vooral de langslopende monnik niet aankijken. We hadden ons nog niet goed en wel geïnstalleerd of daar kwamen de eerste monniken, aangekondigd door een sereen drumgeluid, al de hoek om, in onze richting. Het verliep prima: houding en ook plastic zak voldeden en ook het weer was prima. Hier en daar viel een drupje regen maar dat gaf alleen maar meer sfeer in de schemering van het langzaam ontwakende Luang Prabang. Echter de laatste monnik van een groep van ruim twintig passerende monniken was nog niet voorbij toen een aantal busjes vlakbij ons stopte. Een losgeslagen horde van een kleine dertig Koreanen of Japanners of Chinezen rende naar, compleet met kussentje, sticky rice in het echte mandje met opschep lepel en een zijden sjerp voor om de linkerschouder- opgestelde plaatsen waarop men langs de weg kon plaatsnemen. Gereserveerde plaatsen! Met een nieuwe rij monniken in aantocht bereikte de stress van de opper-Koreaan een hoogtepunt. Al zijn mensen zaten nog niet eens toen de eerste monnik in al zijn nederigheid zijn ronde etenskruik opende! Ook de sjerp van de Koreanen was op verschillende wijzen omgeknoopt.

Nadat de rijen monniken voorbij waren en het licht was geworden was het inmiddels weer gaan regenen. Voor ons reden om weer lekker ons bed op te zoeken.

In de loop van de dag naar het zgn Viewpoint van Luang Prabang gelopen. Een aardig klimmetje bracht ons via een leuk wijkje aan de voet van de berg en verschillende Buddha's (o.a. de Monday Buddha, Tuesday Buddha etc.) naar de top waar een schitterend overzicht was van de stad en zijn rivierenlandschap er omheen. Tijdens de beklimming was het weer warm. In de middag zijn we vervolgens per Tuk-Tuk naar de grote waterval in de omgeving gereden. De Tuk-Tuk-driver hebben we 150.000 Kip betaald. Voor een ritje van plm. 50 minuten heen en 50 minuten terug, met een pakweg anderhalf uur wachttijd! (10.000 Kip : Euro 0,93). De waterval werd op zondag middag druk bezocht door toeristen maar ook door laotianen die her en der zaten te picknicken in en om het neerkletterende water. We hebben halsbrekende toeren uitgehaald, maar hebben daardoor ook mooie foto's kunnen maken van deze prachtige watervallen.

4-8-2014 Luang Prabang naar Vang Vieng

Omdat we niet verder willen inleveren op ons reisschema en omdat we eigenlijk ook nog ons tropisch eilandje aan het einde willen doen, zijn we op zoek gegaan naar een minibus, die ons naar Vang Vieng kon brengen. De stad die bekend staat om haar 'echte backpackers-sfeer'. Met dit in het vooruitzicht, hadden we ons al een aardige voorstelling gemaakt...
De reis vanaf Luang Prabang verliep door de meest ongerepte delen van Laos. Vele schilderachtige dorpjes kwamen voorbij met hun nog pure bevolking. Het landschap veranderde voortdurend en vlakbij Vang Vieng werden de begroeide bergen ingeruild voor het wat ruigere rechtop uit het landschap oprijzende karstgebergte. Hier tussendoor waren er vele rijstvelden die het plaatje compleet maakte.
Aangekomen in Vang Vieng was het inmiddels een beetje gaan regenen. We hebben ons met Tuk-Tuk van busstation naar het centrum laten brengen.
Na veel moeite een plekje gevonden in een hotel waar alleen nog een triple kamer beschikbaar was. C en B zaten in een hotel twee deuren verderop. Gelukkig was de regen ook opgehouden en beloofde de lucht ons voor morgen alvast weinig wolken. Hier en daar konden we, tussen de wolken door, de sterren zien. Na ons gebruikelijke bordje fried rice (helaas proefde de chicken niet geheel betrouwbaar!!) en een Mojito of een Tequila Sunrise-cocktail in Bananas Bar was de dag weer voorbij.
Hoe anders was onze eerste blik de volgende ochtend tussen de opengeschoven gordijnen. Het regende pijpenstelen, zo hard dat de rivier aan het overstromen was. En het betoverend mooie karstgebergte was door het lage wolkendek niet eens meer te zien. Vanaf dat moment hebben we na ons ontbijt, in een zaakje waar de voormalig Franse bakkerskunsten (croissants en stokbrood) nog duidelijk aanwezig waren, het plan weer aangepast! Terwijl het water in de rivieren steeds verder steeg hebben we een minibus richting de hoofdstad Vientiane geregeld. Onderweg viel nog steeds gestaag de regen waarvan ook het wegdek het nodige te lijden had. Veel kuilen en grote plassen. Bij het ophalen van een aantal medepassagiers in Vang Vieng, moesten die door het water om onze bus te bereiken. In Vientiane op het busstation/reisbureau, middenin de stad, hebben we een Tuk-Tuk-autootje genomen richting de Friendshipbridge die Laos met Thailand verbindt. De rit was toch nog een dikke twintig kilometer. De bus waarmee we tussen de douanes, de brug over zijn gereden was van het type van vlak na de oorlog en zou bij ons in Nederland nooit meer door een APK-keuring heen zijn gekomen. Eenmaal aan de overkant was er vervoer in de laadbak van een gereedstaande luxe pick-up. Dit nadat we eerst dachten met een Tuk-Tuk-driver te maken te hebben. Nadat hij ons in een Guesthousewijkje in het centrum van Nong Kai had afgezet en we een aantal hadden bezien, hebben we in gecheckt bij Ruantai Guesthouse.
Na inchecken en wat opfrissen lekker, maar boven budget gegeten bij Jinjo's Pizza, een etablissement van een 64 -jarige Aussie-pensionado wiens partner een 32(!)-jarige Thaise is, die ook meedraait in het restaurantje, waar ook veel personen met Thai-vrouwen wat komen eten/drinken. Joe, die volgens ons niet vies van een borreltje was, wilde maar wat graag via Grooveshark zijn muziekkeuzes met ons delen. Naast 'Van the Man' hield hij erg van oude blues en Blue Berry Hill. Toen wij weer naar ons guesthouse (om de hoek) gingen, regende het alweer aardig hard.