Ella , Tangalle en Mirissa

Walvissen in Mirissa

Ja echt walvissen! Maar eerst even terug naar Ella.

Zoals we al in het vorige reisverslag hadden gezegd, vonden wij Ella meteen leuk.
We hadden een mooi huisje dat uitkeek op Little Adams Peak. Prachtig tussen de palm- en bananenbomen gelegen. We zaten er nog maar een half uur toen we besloten om maar een nacht langer te blijven. Dat kon helaas niet in hetzelfde huisje maar wel een in huisje verderop. De broer van onze eigenaar had toevallig ook nog een leuk huisje. De volgende dag zijn we naar Nine Arch Bridge gelopen. Althans daar wilde we heen. Toen wij over allerlei zandpaadjes liepen en halverwege waren, begon het te regenen. We werden naar binnen geroepen door een vrouw en na ongeveer tien minuten dachten we dat het weer wat droger was. Dat was ook zo, tot twee minuten later. Het begon toch te stortregenen. Nu werden we door de buurvrouw weer naar binnen geroepen. We kregen nog een heerlijke avocadejuice en hebben daar een klein uurtje in de deuropening gezeten. Toen het eindelijk echt droog werd, zijn we maar weer teruggegaan naar ons huisje. De zandpaden waren nu zo glad en op slippertjes is dat niks gedaan.

Ook de spierpijn (van de beklimming van Adams Peak) is beginnen op te spelen. Drie volle dagen hebben we flink last gehad. Een helling op en af lopen ging nog wel maar een trap aflopen....echt, niet normaal hoeveel last we hadden.

We hebben de rest van de dagen niet zoveel gedaan. Af en toe even naar het dorp gelopen, lekker gegeten en vooral genoten van het prachtige uitzicht, met de meest mooie vogels en die voorbij kwamen.

20 september 2016

Op naar Tangalle. Deze stad/dorp ligt aan het strand. We hebben een mooie prijs afgesproken met de eigenaar/taxichauffeur van Little Adams View en na drieënhalf uur zijn we ter plaatse. We hebben een leuke houten cabana (die 's nachts vreselijk warm blijft). Verder is er niet veel te doen. Wat wel nog heel erg zichtbaar is, zijn de sporen van de tsunami. Huizen die leeg staan en waarnaast weer wordt gebouwd. Ook hebben we nog hele grote varanen gezien. We hebben maar even afstand gehouden. Moet er niet aan denken hoe imponerend de varanen op Komodo moeten zijn.

21 september 2016 Mirissa

Één nacht in Tangalle blijkt genoeg.
We pakken de bus naar Mirissa en stappen over in het grotere Matara. Snel maken we een foto van de tempel waar 'Wie is de Mol?' ook is geweest.

Het is zo lekker om maar een korte afstand te overbruggen en dan weer in een hele andere omgeving te zitten.
Als we in Mirissa aankomen gaan we eerst even wat eten, zoeken een leuk guesthouse uit en lopen er dan rustig heen. Er staat een heel oud vrouwtje bij, die ons van alles wil vertellen maar dan wel in het Srilankaans. We zien geen toerist en lopen maar weer verder. Dan komen we in een straat waar dure hotels staat en waar heel veel wordt gebouwd. Dat is het ook niet.

Jan vraagt aan twee Chinezen waar zij zitten. Iets van 'Luan' ofzo. Één van hen laat de juiste naam op zijn smartphone. Alles in het Chinees! Enfin,ze lopen wel even mee. Op naar Nuwan Guest, zoals het blijkt te heten. Dit is hèt helemaal. We zitten in een leuk straatje met veel guesthouses maar waar het gewone leven ook zichtbaar is. Voor de deur staan palmbomen met kokosnoten, een boom met woodapples (dit fruit is niet echt lekker) en we hebben hier ook nog apen op ons balkonnetje. 's Avonds nog even met de Chinezen gegeten en dat was goed te horen. We waren even vergeten hoe die kunnen slurpen en smakken ;-)

22 september.

Vanochtend zijn we om half zeven opgehaald met de tuktuk. We gaan hopelijk walvissen zien.

We worden afgezet in de haven en verbazen ons over het aantal bemanningsleden. De een neemt de kaartjes aan, de ander geeft de lijst waar onze namen op moeten en weer een ander scheurt het kaartje doormidden.

Omdat we mooi op tijd zijn zoeken we een plaatsje op de achterste bank. Van hier kunnen we alles goed overzien.
De boot stroomt langzaam vol. We krijgen een kopje thee...nou ja het kopje is voor 1/3 gevuld, dus een tweede ronde slaan wij niet over. We kunnen ook nog een tabletje tegen zeeziekte nemen maar dat lijkt ons niet nodig.

Op de boot zitten en komen ook de nodige Chinezen. Ze zitten allemaal selfies te maken en weten niet hoe gek ze moeten doen.
Gaan niet naast elkaar op de bankjes zitten maar achterelkaar zodat ze allemaal aan de zeekant zitten. Chinezen houden geen rekening met anderen, zo lijkt het.

Dan gaan de trossen los. Zelfs in de beschutte haven zijn er al flink veel golven en er wordt dan ook al snel gegild en geschreeuwd. Ook ik ben niet zo gek van golven dus ik hou me in het begin angstvallig aan de stoel vast. We krijgen nog een lekker broodje ei, dat er bij ons goed in valt. Dan gaan we de open zee op. De eerst zo drukke Chinezen worden stil en dan beginnen de eersten al over te geven. Ze genieten nu dubbel van hun broodje ei en maken geen selfies meer. De ziekenboeg achter ons ligt al snel vol en de meeste passagiers, ook Europeanen, hangen over hun stoelen. Nu snappen we ook waarom er zoveel bemanning mee is; Men loopt af en aan met kotszakjes.

Eén van de Chinezen begint te schreeuwen naar de bemanningsleden en eist datwe terug moeten varen want zijn vrouw is ziek. Dit gebeurt niet één keer maar meerdere keren. De reisleider, van de Chinezen, wordt er zelfs bij gehaald maar gelukkig gaan we niet terug. Later op de ochtend,als we terugvaren, biedt hij zijn excuses aan, voor zijn geschreeuw van eerder.

We varen rond met nog drie andere boten met toeristen. Opeens wordt er geschreeuwd: 'A whale at one o' clock, a whale at one o' clock!' Wij zien eerst niets maar nadat het een aantal keren was geroepen hadden we door dat we op het omhoog spuiten van het water moeten letten.

Zodra de bemanning een walvis ziet, gaan alle bootjes op volle kracht vooruit richting ' whale'. Gelukkig is het hier nu geen hoogseizoen want anders waren er veel meer bootjes. In Mirissa kun je overal inchecken om walvissen te zien. Het hele dorp kan bestaan bij de gratie dat hier vlakbij de reusachtige blauwe vinvissen voorbij trekken.

Iemand van de bemanning pakt mijn camera en maakt allemaal foto's. Zodoende kan ik met mijn mobiel filmen. Het is een prachtig gezicht. En dan vlak voor we terug gaan komen we vlakbij een walvis. Hij doet alles wat hij moet doen. Het begint met water spuiten en maakt vervolgens een sierlijke duik waardoor de staart zo mooi zichtbaar wordt en dan verdwijnt hij weer de diepte in. Deze blauwe vinvis zal weer 10 minuten onder water blijven. Wat een geweldig einde van een mooie tocht.

We lopen terug van de haven naar ons guesthouse. Onderweg nog bij een restaurantje aan de zee - met de toepasselijke naam 'Water Creatures' - een tussenstop gemaakt. Iedere keer hebben we het erover hoe geweldig we het hier in Sri Lanka wel niet hebben. We besluiten ter plekke dat we nog een extra nacht in Mirissa blijven. Vanavond dus weer heerlijk eten aan het strand.