Mirissa, Unawatuna en Hikkaduwa.

We zijn lui en doen niet al teveel meer. In Mirissa lopen we 's morgens naar het strand ontbijten lekker, genieten van het prachtige strand en gaan dan weer richting guesthouse.

Bij het verkennen van de omgeving landinwaarts komen we zomaar in de opening van Guesthouse Paddyview terecht. Joekels van muziekboxen. De muziek hoorden we al van verre.
We worden gevraagd om een kijkje te komen nemen. Vol trots laat de eigenaar de drie kamers zien en we moeten zeggen: Ze zien er prachtig uit.
We praten nog even met de eigenaar en met vrienden van hem en zijn bijna niet te verstaan want de plaatselijke DJ heeft het geluid op +10. De uitgenodigde buurtbewoners en familie zitten op mooi aangeklede stoelen. Het is een hele happening. We krijgen een heerlijke watermeloen juice met een bolletje ijs erin en er wordt gevraagd of we blijven eten. Dit laatste slaan we over. Of we dan wel 's avonds langs komen, inclusief gratis eten en drinken. Ook dit slaan we af. Onze laatste avond in Mirissa willen we aan het strand doorbrengen.
We eten heerlijk en hebben het hier geweldig gehad. Zoals later blijkt is Mirissa één van de leukste kustplaatsen (die wij hebben bezocht) waar je gezellig aan het strand kunt eten.

De volgende dag richting Unawatuna. Een uurtje bussen van Mirissa. Het is groter en minder knus dan Mirissa. Ook het strand is heel anders. Het is een soort heuveltje. Zodra je bij een strandtent zit zie je tegen een heuvel zand aan en daarna gaat het recht naar beneden. Hierdoor hoor je geen branding.

We maken een lange strandwandeling en komen daar Imalka tegen. Een jongen van elf jaar. Hij woont damen met zijn familie in de jungle ongeveer tien minuten verder op. Samen met zijn broer zoekt hij schelpen die hij dan weer verkoopt aan een souvenir shop. We praten een tijdje en proberen ook mee te zoeken. Op dit stuk strand is de zee heel wild. Overal liggen stenen en zee grote stukken dood koraal. We merken hier ook de kracht van de zee. Zodra de golf aankomt slaan de stenen tegen je enkels aan. De ervaren Imalka waarschuwt ons steeds. Wij vinden geen schelp maar krijgen van hem een prachtige schelp kado. We geven hem nog wat geld.
Wat zijn dit toch prachtige ontmoetingen.

De volgende dag naar Galle. Hier staat nog een groot Nederlands fort. Binnen de muren van het fort speelt het toerisme een grote rol. Op zich heel bijzonder maar je ziet dat veel van de grond is opgekocht. De eenvoudige woonhuizen veranderen langzamerhand in (te) dure hotels, prachtige galerijen of exclusieve restaurants. We zien hier heel veel Chinezen/Japanners. Wij lopen een tijdje rond en gaan dan weer met de bus terug naar ons gezellige Bird house Guesthouse in Unawatuna.

De volgende dag op naar Hikkaduwa. Onze laatste plek voor we terugreizen. We nemen ons intrek in (alweer) een leuk guesthouse (Chami's Place). Hier hebben we ons eigen soort van Hans-en-Grietje-huisje. Het staat los van het hoofdgebouw en dat is wel zò vrij.
We lopen naar de Turtle Hatchery Farm en bewonderen daar de opgevangen schildpadden. Onderweg zien we ook hier de resten van de tsunami. De mensen in het dorpje niet ver van de weg beginnen spontaan te vertellen. Een man had al zijn familie verloren, ouders, zussen en broers. Het is een beklemmend idee.
Bij de Turtle Farm worden gewonde schildpadden verzorgd. Ook zijn er paar zeer grote oude schildpadden die enkele poten missen. Deze kunnen niet meer terug de zee in. De mensen hier doen heel erg hun best maar het blijft zielig om de enorme beesten in veel te kleine bakken te zien leven.

Dan gaan we op naar het Tsunami Foto Museum, dat zo'n vijfhonderd meter verderop staat. Langs de weg kopen we nog een kokosnoot want we hebben van onze wandeling ondertussen wel flink dorst gekregen.

Het fotomuseum zelf is niet groot maar wel heel erg indrukwekkend. In de eerste ruimte wordt uitgelegd wat een tsunami is en waar deze Sri Lanka heeft geraakt. Eigenlijk heeft slechts vijf procent van de kust de dans ontsprongen de rest heeft de Tsunami meegemaakt. Waar wij nu zitten, was de vloedgolf ongeveer 9 meter hoog terwijl in het oosten deze wel 30 meter hoog was. Van de aantallen slachtoffers: ruim 35.000 doden en ruim 5000 vermisten, wordt je wel heel stil.

In de ruimte daarna zie je de foto's vanaf het begin. Je ziet mensen op het strand staan, kijkend naar de wegtrekkende zee. Daarna de foto's van mensen die het niet overleefd hebben. We zien de foto's van een trein, die op dat moment langs het dorp waar wij nu zitten, reed: compleet van de rails gevaagd. Gelukkig hebben wel veel mensen uit de trein het overleefd. Daarna de foto's van de wederopbouw, de vrijwilligers en hoe de kinderen met deze ramp omgaan. Hartverscheurend.

Ik loop even naar een andere ruimte, kan het even niet aanzien. De vrouw die ons rondleidt, komt even later achter mij aan, wrijft over mijn rug en zegt: "it's okay". Ja, en dat had ze nu net niet moeten doen...

Ze vertelde dat ze met haar zoon op de arm en haar dochtertje aan de hand landinwaarts rende. Ze kon niet zo snel rennen als haar dochtertje dus heeft ze gezegd dat die vooruit moest rennen. Zij en haar zoontje kwamen onder water. Haar zoontje werd uit haar handen gerukt maar ze kon hem nog net grijpen. Ze werden weer onder water getrokken en ze heeft zich kunnen vasthouden aan een boom. Alle drie hebben ze het overleefd. Maar de pijn en het verdriet, de angst, het is er nog allemaal. Veel mensen, zowel hele oudjes als (toen nog) hele jonge kinderen zijn getraumatiseerd.

We doneren nog een bedrag en nemen afscheid. Dit bezoek aan dit kleine museum zullen we niet snel meer vergeten.

's Avonds nog even naar het strand. We hadden van een aantal mensen gehoord dat er iedere avond drie hele grote zeeschildpadden naar het strand zwemmen. Dit komt omdat ze gevoerd worden door de lokale bevolking. Het is een prachtig gezicht om drie van deze immens grote schildpadden vlakbij te zien.

28 september 2016

Voor ons is vandaag de laatste dag van onze vakantie aangebroken. We merken dat we wat onrustig worden. Vandaag gaan we nog proberen wat souveniertjes te kopen en vanavond rond acht uur pakken we nog één keer de bus op Sri Lanka. Nog één keer heerlijk met de raampjes en de deuren open rijden en de prachtige muziek die uit de boxen schalt!

Wat hebben we een supervakantie gehad en wat zullen we nog vaak aan dit mooie kleurrijke land met zijn lieve inwoners terug denken.

Op naar huis, op naar de kinderen.