Saigon: Chu Chi tunnels en Warmuseum

Na nog 2 heerlijke dagen in Hoi An waar we aan het zwembad, strand en op het terras hebben gezeten, hebben we de nachttrein naar Saigon genomen. Ook dit keer hadden we weer hardsleepers maar het leken net softsleepers in vergelijking met de trein van de vorige keer. We deelden de couchette met een man en een dochtertje en een jonge jongen. Ook zij moesten naar Saigon. We hebben heerlijk geslapen en de trein kwam in plaats van 5 uur om 6 uur aan. Konden we mooi een uur langer slapen. Nadat we waren aangekomen zijn we eerst een stukje bij het station vandaan gelopen in de hoop dat we een bus konden pakken. Helaas lukte dit niet en hebben we een taxi genomen. Het verkeer is hier nog veel chaotischer als in Hanoi maar omdat de mensen niet zo hard rijden gebeuren er niet veel ongelukken. Ons hotel zit aan de Pham Ngu Lao nummer 373. De taxichauffeur wilde ons aan het begin afzetten maar we bleven mooi zitten zodat hij toch maar verder reed. Aangekomen bij 353 stopte de telling. Na te zijn uitgestapt zijn Jan en Marko een steeg in gegaan waar nog veel meer hostel/hotels waren en inderdaad aan het einde daarvan was ons hotel. Het was nog maar 7 uur en we konden niet eerder dan 12 uur op onze kamer. Eerst maar een ontbijtje scoren en daarna met de taxi naar het herenigings paleis. Het zal wel mooi zijn, al die kamers maar het kon ons niet echt boeien. De kelder was iets interessanter. Het was de schuilplaats van de president. Na een taxi terug te hebben genomen naar district 1 (de backpackerswijk) zijn we daar wat gaan rondlopen. Saigon is niet echt onze stad en na overleg hebben we dan ook besloten om niet 3 nachten te blijven maar 2 nachten. We hebben wel meteen een halve dagtocht naar de Chu Chi tunnels geboekt en daarna worden we afgezet bij het War museum. Vandaag werden we om half 9 opgehaald bij het hotel. Samen met 30 andere toeristen op naar de tunnels. Eerst kregen we daar een filmpje te zien, daarna werden we rondgeleid en zagen we de vallen die de Vietcong maakte. We zouden ook nog mogen schieten met een AK47. Je moest dan wel 10 kogels kopen voor 12 euro. We hebben dit niet gedaan al hadden we verwacht dat Marko dit wel zou willen doen. Daarna gingen we eindelijk naar de tunnels. Je kon kiezen om 40 meter te lopen/kruipen of 20 meter en daarna weer met de trap naar boven. Marko en Nina hebben de 40 meter gedaan, wij zijn gestopt bij 20 meter. Je wordt echt wel claustrofobisch daar in die tunnels en dan te bedenken dat ze nog veel ruimer zijn gemaakt, speciaal voor de toeristen. Na nog wat thee, met tapioca, te hebben gedronken zijn we weer met de bus naar Saigon gegaan waar we bij het War Museum zijn afgezet. Hier hangen allemaal foto’s over deze oorlog. De impact van de foto’s van de slachtoffers toen en nu van Agent Orange is enorm. Als je dan ook nog beneden een aantal van deze slachtoffers ziet zitten: mensen zonder ogen, mensen zonder benen, mensen met alleen maar stompjes daar waar hun armen hadden moeten zitten dan wordt je daar heel stil en emotioneel van. Dit is iets waar je niet aan voorbij mag gaan als je in Vietnam bent.
Wat wij zo ongelooflijk vinden is dat er zo weinig haat is tegen de Amerikanen. Bij ons begon de boosheid meteen op te borrelen maar hier hebben ze dat helemaal niet.

Morgen gaat om 9 uur de bus naar Phnom Penh (Cambodja) en zit ons Vietnam avontuur er alweer op. Het is zeker een land om terug te komen!