The road to Mandalay

We staan om kwart voor zeven op want om acht uur worden we bij ons hotel opgehaald. Fris gedoucht zitten we om kwart over zeven te ontbijten in de tuin. Gadegeslagen door al het hotelpersoneel. We hebben de toast nog maar net op ons bord liggen of daar is de minibus al. Ze moeten maar even wachten want het is nog lang niet acht uur. Maar met de ogen van zeven man hotelpersoneel en twee man van het minibusje op je gericht, die iedere hap nakijken, zit je toch niet meer lekker. We pakken onze bagage, nemen afscheid van het personeel en dan in het bijzonder van de twee jongens die altijd voor ons klaar stonden. We zijn de eerste passagiers en willen op de tweede rij gaan zitten. Een zeer onsympathieke bijrijder (de eerste niet leuke Myarmees) zegt boos tegen ons dat we nog verder naar achteren moeten. Omdat we in eerste instantie denken dat we naar het busstation gaan doen we dit. Dit maakt het voor andere passagiers makkelijker met instappen. Toch twijfelen we vooral omdat onze onaardige vriend (en dan hou ik het heel netjes) ons geen goed gevoel geeft. Bij de volgende stop vragen we dan ook aan de chauffeur of we in deze minibus naar Mandalay gaan. Hij bevestigt dit en wij gaan meteen een rij naar voren. Hij gebaart dat we weer naar achteren moeten maar wij zwaaien met onze ticket en zeggen dat we Seat nr 3 en 4 hebben en wijzen dat we anders helemaal voorin gaan zitten. Hij geeft het op en laat ons zitten. Vlak daarna komt er een Frans/Duits stel binnen. Zij duiken meteen op de 1e rij maar zonder pardon worden ze daar weggestuurd en moeten ze op onze oude plaatsen zitten. Ook zij zwaaien met hun busticket en ook zij blijken Seat nr 3 en 4 te hebben. Helaas voor hun moeten ze daar blijven zitten. De bus stopt maar tweemaal. Vooral in het eerste dorpje was dat prachtig. Vrouwen dragen grote schalen met koopwaar op hun hoofd en duwen die bijna de bus in. Honderd kilometer voor Mandalay komen we op een tweebaansweg. Het is daar een saaie bedoeling want er is niks te zien. Vlak voor Mandalay zien we de gevolgen van de overstromingen, hele stukken land staan onder water. Van de bomen zien we de stammen niet meer. Langs de weg bivakkeren mensen onder een stuk zeil en van hun huizen zien we alleen nog de daken. Onze bijrijder wijst ernaar en moet er zelfs om lachen. We kunnen hem wel wat doen maar houden ons rustig want we moeten nog wel voor ons guesthouse worden afgezet.
We zitten nog met 4 man in de bus en als eerste worden de twee anderen afgezet. Wij rijden een stuk verder en komen in een prachtig buurtje. Hier zit maar één guesthouse, het Rich Queen Guesthouse. We hebben daar inmiddels een ruime kamer met eigen douche en wc. Doordat er maar één guesthouse zit zijn er weinig eettentjes. Wel worden overal bananen, ananassen, groenten en nog ander exotisch fruit verkocht. Ook hier zijn de mensen zo lief en aardig. Een oud omaatje wenkt ons en verteld dat ze 88 is en vraagt of we in Rich Queen zitten.
We lopen naar 24th street. De straatnaam aanduiding, Mandalay is gebouwd in blokken, is net als in New York - makkelijk dus. Hier eten we wat en lopen rustig terug. Het is hier heel warm en de vochtigheidsgraad is hoog maar wat een leuke stad/wijk!!

04-08-2015
In ons hotel is het de gewoonte dat je voor de deur je slippers uit doet. Wij nemen ze dan mee naar boven en zetten ze op onze kamer neer. Toen we vanochtend naar het ontbijt gingen hadden we ze dan ook niet meegenomen. We gingen ervan uit dat we het ontbijt op de kleine veranda voor ons hotel zouden krijgen. De man van het hotel vraagt in gebroken Engels of we ontbijt willen waarop wij bevestigend knikken. Hij vraagt 'shoes, shoes'? We snappen er niks van maar ik loop naar boven en haal onze slippers op. Weer een andere man wenkt ons dat we met hem kunnen meelopen. Omdat we niemand meer zien zitten voor het hotel gaan we er vanuit dat we te laat zijn voor het ontbijt en dat ze iets anders gaan regelen. We lopen ons steegje uit, gaan de hoek om en worden naar een huis gebracht met de ingang van een garage. Achterin is de keuken in het midden de tv en daar tegenover een grote houten bank. Daar tussenin een hele lange tafel met krukjes en allemaal toeristen uit het guesthouse die daar gezellig aan het ontbijten zijn. Wat hebben we genoten en wat een geweldig begin van de ochtend. Na het ontbijt worden de tafeltjes en de krukjes weer opgeruimd en is het weer het eigen huis van een hele familie.
Daarna zwerven we de hele dag door Mandalay, drinken af en toe wat in een oud aftands koffiehuis, eten wat en proberen duidelijk te maken dat we 'Fried Rice with egg' willen hebben. Alleen 'Fried Rice' staat op de kaart. Om er ei bij te krijgen spelen we hints door het gebaar van het breken van een eitje, na te doen.
Het verkeer is in sommige straten erg druk. Ze rijden hard en gaan niet echt aan de kant. Vandaag was Jan al aan de overkant en ik vroeg ik me af hoe ik er moest komen. Opeens wordt ik bij mijn arm gepakt en leidt iemand met een brommerhelm op het hoofd mij over de straat. Hij zal wel denken 'die toeriste redt het nooit alleen'. 's Avonds lopen we over een nightmarket richting 31th street. Er is hier nog allemaal bedrijvigheid. De mensen moeten keihard werken om te kunnen overleven. We blijven de armoede zien en weten (we zien het niet) dat de mensen hier erg lijden onder het regime wat hier heerst.
Ook lijken er acties op touw te worden gezet om de slachtoffers van de overstromingen in het land te steunen. Op strategische punten staan trucks met spandoeken opgesteld, waar men vraagt om donaties. Er staan ook vaak geschonken hulpgoederen bij opgesteld. Wij hebben geld gegeven en hopen dat het op de juiste plek terecht komt. Op TV hier zijn een soort 'giro 555'-spotjes te zien. Hier zien we de werkelijke omvang van deze ramp. Myanmar is zeker vijftien keer groter dan Nederland. Wij hebben dus maar een zeer klein gedeelte van de overstromingen gezien.