Hsipaw

7 aug 2015 Hsipaw

Onze 1e dag in Hsipaw. We huren een fiets bij de teashop aan de overkant. We hadden liever een scooter gehad maar die hebben ze niet te huur, het is of een motor of een fiets.
We fietsen wat buiten het stadje maar kunnen het niet echt vinden, en vragen ons al af of we hiervoor zo ver met de bus hadden gereden. Onderweg maken we een stop bij de tuin van Mrs Popcorn. Een voormalige lerares die 's avonds popcorn verkocht en zo aan haar naam is gekomen. Ze is nu gepensioneerd en heeft een leuke tuin met een aantal stoelen en tafels. Bij de juice die we nemen krijgen we lekkere zelfgemaakte koekjes met mais, ze lijken op kletskoppen. Na nog even gesproken te hebben met één van de Spaanse meiden, die daar later ook kwam zitten, gingen we toch maar weer op pad. Het begon al wat te spetteren en we besloten maar om terug naar het dorp te gaan. Maar voor we dat konden bereiken regende het al zo hard dat we onze poncho's moesten aan trekken. Jan ging al aan de overkant onder een overkapping staan. Daar stonden we dan met onze twee blauwe poncho's aan. Het bleek dat we bij een klein restaurantje annex huis te staan. We hadden net al wat gegeten en gedronken bij Mrs Popcorn dus dat hebben we hier maar overgeslagen. Wel krijgen we allebei een kop thee aangeboden. We raken aan de praat met de eigenaars en vooral de vrouw blijft maar praten over haar man en kinderen en dan vooral over de dochter die zo goed kan koken. We spreken met haar af om daar die avond te komen eten. Haar man, een voormalig politie officier, vertelt ons dat we een bepaalde kant op kunnen fietsen waar een Shan-dorp is.
Nadat het was opgehouden met regenen gingen we weer verder op de fiets. De smalle geasfalteerde weg ging al snel over in een rood zandpad. Daar fietsten we dan door een prachtig omgeving met rieten huisjes, rijstvelden, bananenbomen en prachtige vlinders en libelles die om ons heen vlogen. Hier kunnen geen auto's komen en alleen daardoor, is het heel speciaal. Onderweg maken we een stop aan de rivier om even wat te drinken. Het is weer warm en de zon schijnt. Onderweg zien we dat de mensen hier geen douche hebben maar buiten bij de waterputten steeds een bakje water over hun heen gooien. Wat een werk voor de vrouwen met hun lange haren om die zo te wassen. Na uren te hebben gefietst gaan we weer terug naar het dorp. Daar staan inmiddels allemaal legerauto's van de militaire basis verderop. Waarschijnlijk zijn ze op oefening geweest. We gaan weer terug naar het restaurantje van Mrs Board. Ze is blij dat we vroeg zijn want iedere dag om half zeven gaat ze twee uren mediteren in de tempel en dit doet ze al heel veel jaren. Het eten is allemaal al gekookt en zit in grote bakken. Veel mensen kopen hier wat eten. Ze doen dan een plastic zakje in een kommetje en vullen het om daarna het zakje met inhoud mee te geven. En dus heb je geen weegschaal nodig.
Wij moeten gaan zitten en we krijgen een vol bord rijst en daarna schept ze uit alle pannen een kommetje vol en ook nog een grote kom soep. Ze komt bij ons zitten en zodra ze ziet dat iets bijna op is snelt ze weer met het kommetje naar de pannen. Hele gesprekken hebben we met haar. Ze verteld dat ze 64 is en haar man 80. Getrouwd toen ze 17 was. Haar man was politie officier en haar vader ook. We kregen het idee dat dit huwelijk gearrangeerd is. Tijdens het eten komen er ook allemaal militairen voorbij. Ze dragen geweren maar hun uniformen zijn allemaal nogal verschillend. Voor het restaurantje staat een officier van vierentwintig jaar, zo verteld Mrs Broad. Hij heeft een compleet uniform aan maar door de slippers die hij aan zijn voeten heeft, straalt het (voor ons) geen gezag uit. De andere militairen rusten wat uit, aan de overkant op het gras. Hun kleding ziet er onprofessioneel uit. Het heeft veel weg van een boerenleger. Bij sommigen lijkt het wel of ze in hun boxershort lopen, maar ondertussen wel met een groot geweer. Mrs Board verteld ons dat er veel gevochten wordt aan de grens met China, die hier niet zo ver vandaan is. Verder wil ze niks zeggen over het leger en legt haar vingers op haar lippen als teken dat ze er niet over wil/kan praten. Na het overheerlijke eten nemen we afscheid. We beloven de foto die we gemaakt hebben op te sturen via de post. Internet hebben ze nog niet. Haar man is wel 20 minuten bezig geweest het adres netjes in het Engels op te schrijven. Wat was dit een fantastische dag.

08 aug 2015 Hsipaw

We regelen buskaartjes voor morgen naar Pyin oo Lwin maar moeten gewoon tot Mandalay betalen wat een uur verderop ligt. We huren maar weer een fiets. Nu gaan we de andere kant uit. Ook hier is het mooi maar zo mooi als we het gisteren hadden wordt het niet. Dat was gewoon onbetaalbaar.
Vandaag fietsen we aan de andere kant van de rivier. Wederom is het warm en schijnt de zon fel. Aan deze kant is niet zoveel te doen en we gaan op onze fietsen, zonder versnelling ook nog eens heuvel op en heuvel af. We hebben een van 'onze' fietsen wel omgeruild omdat de trappers steeds meer doortrapten. We zien een bordje staan van een of ander resort aan de rivier en fietsen die kant op, in de hoop dat daar een brug zou zijn. Het was nog wel een kwartier fietsen over een hele hobbelige weg en bij aankomst natuurlijk geen brug. We drinken toch maar even wat maar zien de donkere luchten van een tropische buitje alweer aankomen. Het zal ons niet weer gebeuren dus 'hop op de fiets' en als een gek weer terug naar het dorp. Fietsen ingeleverd en ergens op bij een restaurant neergeploft wachtend op de bui...die dus niet kwam...
's Avonds gegeten bij the Club Terrace. Een, voor ons, duurder restaurant aan de rivier. Hier zaten dan ook alleen maar westerse toeristen. Het eten wat we hier hebben gehad was het allerlekkerste tot nu toe. Win een 'chicken curry met basil leaves' en Jan 'steamed fish in spicy lemonsauce' (en spicy was het!). En met dit lekkere eten een prachtige zonsondergang en het mooie gezang van de vrouwelijke monniken van het klooster aan de overkant van de rivier nemen we afscheid van Hsipaw.