Mannar
Blijf op de hoogte en volg Janwinmarkonina
09 September 2016 | Sri Lanka, Trincomalee
8 september Mannar
Met de tuktuk zijn we naar het busstation gereden en hebben we besloten naar Mannar te gaan. Dit omdat we beiden van mening zijn dat we ook vooral moeten afwijken van de meer toeristische plaatsen voordat we richting het zuiden van Sri Lanka gaan. Aangekomen op het busstation op zoek naar de juiste bus. Binnen de kortste keren zaten we in een hele oude rode bus. De bussen hier lijken wel op de oude FRAM bussen van vroeger. De afstand Jaffna -Mannar is ongeveer 100 km toch doen we er 3,5 uur over. Vreemd, want ze rijden hier zo verschrikkelijk hard met die oude bussen. Ik ben dan ook blij dat er onderweg veel mensen in en uit stappen. Zo minderen we af en toe wat snelheid. Onderweg nog wel tien minuten plaspauze gehad. Daarna ging iedereen weer snel de bus in want in die oude bus hing wel een modern flatscreen waar een prachtige Bollywood-film op werd afgespeeld. Ditmaal niet een film met heel veel geweld maar een film over een familie waar een zoon tegen de wil van de vader, type Omar Sharrif, naar Amerika was gegaan. Gelukkig heeft de kleinzoon uit Amerika er voor gezorgd dat alles weer goed kwam....Prachtig zo'n happy end film :-)
Na aankomst zijn we naar het Agape hotel gelopen. Zoveel hotels zijn er niet in Mannar want het is inderdaad (nog) niet echt toeristisch. We krijgen een mooie kamer met een douche met warm water. Nou ja warm water. Hoe warmer ik de douche zet hoe minder water er uit de douchekop kwam. Toch lekker even zo te douchen want ook al is het water niet echt koud, ik mis mijn warme douche wel. Noemenswaardig is vooral de gastvrijheid van de eigenaresse van dit hotel.
We besloten één nacht te blijven en daarom moesten we diezelfde middag meteen naar Talaimannar. Dit plaatsje ligt achtendertig kilometer van Mannar en is het meest westelijke puntje van Sri Lanka. Op de kaart is het een grote landtong die rechtstreeks in verbinding lijkt te staan met het vaste land van India. Naar deze regio zijn in de jaren negentig vele duizenden Moslims afgevoerd door het Srilankaanse leger.
We gaan met de tuktuk van het hotel en Christian (de tuktuk-chauffeur) probeert in zijn beste Engels met ons te praten. We zijn nog maar net weg als hij stopt. Hier staat zijn kerk verteld hij vol trots. In Mannar is men overwegend Christelijk. Overal kom je vrij grote kerkgebouwen tegen. Dan gaan we verder op naar Talaimannar. Je bent dan nog maar 32 km van India verwijderd. Tot 1990 kwamen hier de ferries vanuit India. Ze hopen dat de ferries hier binnen enkele jaren weer zullen aanleggen maar dan moet eerst de spoorlijn weer operationeel zijn.
Verder staat hier een vuurtoren en is er een lange gammele pier, die je op eigen risico betreedt. Hier liggen ook de boten van de kustwacht. We lopen de pier op en aan het eind van de pier ligt de grootste boot van de kustwacht. We praten wat met de bemanning. Ze vertellen ons dat ze iedere avond de zee opgaan. Ze varen vijftien kilometer richting India en de Indiase kustwacht vaart vijftien kilometer richting Sri Lanka. De hele nacht blijven ze daar tegen over elkaar liggen en in de ochtend varen ze weer terug. Voor de zoveelste keer wordt gevraagd waar we vandaan komen en wanneer we aangeven dat we uit Nederland komen begint men steevast over ons goede voetbalelftal. We kunnen ze maar niet wijsmaken dat dit alweer een aantal jaren geleden is en dat het nu huilen met de pet op is. We doen ook maar geen moeite meer. (Nederland heeft juist de avond daarvoor verdienstelijk gelijkgespeeld in en tegen Zweden!)
Omdat het al bijna donker wordt rijden we terug naar Mannar. Langs de weg, die ons deels door een groot Afrikaans-aandoend steppelandschap leidt, springen zomaar opeens een drietal pauwen op. Nog voordat we ze kunnen vastleggen op foto zijn de beesten letterlijk gevlogen. En eigenlijk is dat ook een heel mooi gezicht. Want zo vaak zie je geen pauwen vliegen.
We vragen Christian of hij ons ergens in Mannar naar toe kan brengen waar we lekker kunnen eten en zeggen tegen hem dat we na het eten wel terug wandelen naar het hotel. Hij zet ons af voor het Alash Hotel. Het is niet wat je verwacht: De vele kleine restaurantjes hier heten namelijk allemaal 'Hotel'. Zonder dat het echt een hotel is.
Christian vraagt zich verbaasd af of hij ècht niet moet wachten maar wij willen, na al dat gereis van vandaag, wel graag even lopen.
Op de terugweg komen we langs één van de vele kerken. Op deze dag gaan we toch even naar binnen. Blijven even zitten en gaan dan weer verder. Zo blijven dierbare mensen toch in onze herinnering.
Onderweg, want dat had ik nog niet verteld, komen we vele ezels tegen. Mannar wordt dan ook wel 'Donkey Town' genoemd om de vele wilde ezels die er rond lopen. Het is soms gewoon uitkijken wanneer die beesten in galop opeens om de hoek komen aanstuiven.
Morgen door naar Trincomallee (in de volksmond kortweg 'Trinco') aan de oostkust
Dan misschien weer foto's het internet is hier dramatisch.
Met de tuktuk zijn we naar het busstation gereden en hebben we besloten naar Mannar te gaan. Dit omdat we beiden van mening zijn dat we ook vooral moeten afwijken van de meer toeristische plaatsen voordat we richting het zuiden van Sri Lanka gaan. Aangekomen op het busstation op zoek naar de juiste bus. Binnen de kortste keren zaten we in een hele oude rode bus. De bussen hier lijken wel op de oude FRAM bussen van vroeger. De afstand Jaffna -Mannar is ongeveer 100 km toch doen we er 3,5 uur over. Vreemd, want ze rijden hier zo verschrikkelijk hard met die oude bussen. Ik ben dan ook blij dat er onderweg veel mensen in en uit stappen. Zo minderen we af en toe wat snelheid. Onderweg nog wel tien minuten plaspauze gehad. Daarna ging iedereen weer snel de bus in want in die oude bus hing wel een modern flatscreen waar een prachtige Bollywood-film op werd afgespeeld. Ditmaal niet een film met heel veel geweld maar een film over een familie waar een zoon tegen de wil van de vader, type Omar Sharrif, naar Amerika was gegaan. Gelukkig heeft de kleinzoon uit Amerika er voor gezorgd dat alles weer goed kwam....Prachtig zo'n happy end film :-)
Na aankomst zijn we naar het Agape hotel gelopen. Zoveel hotels zijn er niet in Mannar want het is inderdaad (nog) niet echt toeristisch. We krijgen een mooie kamer met een douche met warm water. Nou ja warm water. Hoe warmer ik de douche zet hoe minder water er uit de douchekop kwam. Toch lekker even zo te douchen want ook al is het water niet echt koud, ik mis mijn warme douche wel. Noemenswaardig is vooral de gastvrijheid van de eigenaresse van dit hotel.
We besloten één nacht te blijven en daarom moesten we diezelfde middag meteen naar Talaimannar. Dit plaatsje ligt achtendertig kilometer van Mannar en is het meest westelijke puntje van Sri Lanka. Op de kaart is het een grote landtong die rechtstreeks in verbinding lijkt te staan met het vaste land van India. Naar deze regio zijn in de jaren negentig vele duizenden Moslims afgevoerd door het Srilankaanse leger.
We gaan met de tuktuk van het hotel en Christian (de tuktuk-chauffeur) probeert in zijn beste Engels met ons te praten. We zijn nog maar net weg als hij stopt. Hier staat zijn kerk verteld hij vol trots. In Mannar is men overwegend Christelijk. Overal kom je vrij grote kerkgebouwen tegen. Dan gaan we verder op naar Talaimannar. Je bent dan nog maar 32 km van India verwijderd. Tot 1990 kwamen hier de ferries vanuit India. Ze hopen dat de ferries hier binnen enkele jaren weer zullen aanleggen maar dan moet eerst de spoorlijn weer operationeel zijn.
Verder staat hier een vuurtoren en is er een lange gammele pier, die je op eigen risico betreedt. Hier liggen ook de boten van de kustwacht. We lopen de pier op en aan het eind van de pier ligt de grootste boot van de kustwacht. We praten wat met de bemanning. Ze vertellen ons dat ze iedere avond de zee opgaan. Ze varen vijftien kilometer richting India en de Indiase kustwacht vaart vijftien kilometer richting Sri Lanka. De hele nacht blijven ze daar tegen over elkaar liggen en in de ochtend varen ze weer terug. Voor de zoveelste keer wordt gevraagd waar we vandaan komen en wanneer we aangeven dat we uit Nederland komen begint men steevast over ons goede voetbalelftal. We kunnen ze maar niet wijsmaken dat dit alweer een aantal jaren geleden is en dat het nu huilen met de pet op is. We doen ook maar geen moeite meer. (Nederland heeft juist de avond daarvoor verdienstelijk gelijkgespeeld in en tegen Zweden!)
Omdat het al bijna donker wordt rijden we terug naar Mannar. Langs de weg, die ons deels door een groot Afrikaans-aandoend steppelandschap leidt, springen zomaar opeens een drietal pauwen op. Nog voordat we ze kunnen vastleggen op foto zijn de beesten letterlijk gevlogen. En eigenlijk is dat ook een heel mooi gezicht. Want zo vaak zie je geen pauwen vliegen.
We vragen Christian of hij ons ergens in Mannar naar toe kan brengen waar we lekker kunnen eten en zeggen tegen hem dat we na het eten wel terug wandelen naar het hotel. Hij zet ons af voor het Alash Hotel. Het is niet wat je verwacht: De vele kleine restaurantjes hier heten namelijk allemaal 'Hotel'. Zonder dat het echt een hotel is.
Christian vraagt zich verbaasd af of hij ècht niet moet wachten maar wij willen, na al dat gereis van vandaag, wel graag even lopen.
Op de terugweg komen we langs één van de vele kerken. Op deze dag gaan we toch even naar binnen. Blijven even zitten en gaan dan weer verder. Zo blijven dierbare mensen toch in onze herinnering.
Onderweg, want dat had ik nog niet verteld, komen we vele ezels tegen. Mannar wordt dan ook wel 'Donkey Town' genoemd om de vele wilde ezels die er rond lopen. Het is soms gewoon uitkijken wanneer die beesten in galop opeens om de hoek komen aanstuiven.
Morgen door naar Trincomallee (in de volksmond kortweg 'Trinco') aan de oostkust
Dan misschien weer foto's het internet is hier dramatisch.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
