Life is good in Trincolamee

9 september 2016

Deze dag zouden we een afstand van maar 181 kilometer overbruggen. Reizend van de westkust naar de oostkust. Een makkie zou je denken maar hier duurt het allemaal iets langer.
We installeren ons in de bus: rugzakken onder de stoelen, fles water naast ons en raampje open. De muziek knalt alweer uit de boxen. Een prachtige mix van Arabische, Caribische en Indiase Hindi muziek teistert onze oren.
Iedere keer denken we dat de bus niet vol zit en iedere keer komen we bedrogen uit. Zo ook dit keer. We zijn nog maar honderd meter van het busstation vandaan of de bus stopt en stroomt vol. Misschien is het goedkoper om daar in de bus te stappen omdat de kans dat je dan een zitplaats hebt, kleiner is. We zijn er nog niet achter.

We hebben weer een Max Verstappen als chauffeur. Op de rechte stukken lijkt het of de bus wil gaan opstijgen en in de scherpe bochten neemt hij (als we geluk hebben) pas gas terug als we de bocht al bijna uit zijn. De bus helt voor mijn gevoel dan ook vaak gevaarlijk over en ik hou mij stevig vast aan de leuning. Als ik om mij heen kijk zie ik iedereen relaxed zitten. Zelfs Jan zit, zoals gewoonlijk, te slapen.

Op gezette tijden komen in het gangpad schoolkinderen staan. Alle rugzakjes worden afgedaan en afgegeven aan de mensen die zitten. Dus ook aan ons. Zo kunnen er nog meer mensen staan. Met deze zit- en staanplaatsen zijn we met zo'n honderd mensen onderweg in de bus. Zes uur later zijn we toch veilig aangekomen in Trinco.

Vanaf hier nemen we een minibus naar Uppevelli. De kaartjesverkoper was een nors iemand. Iets wat wij hier bijna nog niet hebben gezien. We betalen onze kaartjes en krijgen wisselgeld terug. Als we er bijna zijn gebaart hij dat we het wisselgeld moeten laten zien. Hij verteld/gebaart ons dat het briefje van 50 Ruhpees niet goed is omdat er een gaatje in zit. Hij pakt het uit onze handen en stopt het bij zijn andere geld. In onze naïviteit denken we dat hij ons een ander briefje zal teruggeven. Niets is minder waar. Hij zegt dat we er zijn en zet ons uit de bus (gelukkig op de goede plek) en laat ons in verbazing achter. Deze truc hadden we nog niet gehad.

We liepen naar het Palm Beach hotel, klinkt altijd goed zo' n naam, maar de kamers waren in een afgelegen gebouw en zagen er niet uit. Op naar Coconut Beach (klinkt ook goed) maar daar zat alles vol. Ook in het hotel aan de overkant konden we geen goede kamer vinden. Tenslotte maar ingecheckt bij een hotel wat op het eerste gezicht er redelijk uit zag. De handdoeken lagen opgerold op het bed en toen we deze uitrolden zagen ze er niet schoon uit. Bij de balie twee nieuwe handdoeken gevraagd. We besluiten meteen niet langer dan één nacht te blijven en gaan op zoek naar een goed en betaalbaar alternatief. Een half uur later vinden we er één. Bij de balie stond al een Frans stel. Ook zij zochten, voor de volgende dag, een kamer en zaten ook in een, niet al te netjes guesthouse (de volgende dag bleek dat de kamer naast hun aan prostituées werd verhuurd). Op de terugweg kwamen we nog een ander jong stel tegen die ons vroeg welk guesthouse wij zaten. Zij zaten namelijk in een heel vies guesthouse. Het grappige was dat ze onze buren bleken te zijn. Ze betaalden echter wel achttien euro meer voor dezelfde kamer.

's Avonds heerlijk gegeten bij Crab Seafood. Hier in Uppuvelli (Door locals uit te spreken als iets dat klinkt als 'Oeoeweeli') heb je echt het idee op een tropisch eiland te zitten.

10 september

Vandaag een dag dat we niet veel hebben gedaan. We hebben een eind langs het strand gelopen en hebben in een gezellige strandtent geluncht.
Wat is dit heerlijk: een mooi tropisch strand, lekker eten en drinken èn lekker weer.

Aan het eind van de middag gaan we met de tuktuk naar Trinco. Hier willen we naar Swami Rock. Op deze rots staat een van de belangrijkste tempels voor Hindoes; de Komeswaram tempel. Een tempel gewijd aan Shiva.
Via een steile weg, die wij gelukkig per tuktuk afleggen, bereiken we het punt waar de toeristische stalletjes beginnen en vanaf hier moeten we lopen. Een straf is dat niet. We lopen samen, met de prachtig aangeklede hindoes, de trap op naar boven.
De tempel is, zoals zovelen, prachtig en kleurrijk versierd met sculpturen.
In de bomen hangen kleine houten ledikantjes. Een man vertelt ons dat deze zijn achtergelaten door vrouwen die zwanger willen worden. Hun gebeden zouden binnen een jaar moeten zijn verhoord.
We lopen via een trap een stukje naar beneden en lopen nu langs een heilige boom. Overal zien we mensen bidden en eten en bloemen offeren.
Ook hebben we een prachtig uitzicht op de Indische Oceaan. Het schijnt hier ook een goed punt te zijn vanwaaruit je vaak walvissen kunt spotten. Je moet daarvoor echter wel in de juiste periode zijn. Helaas.
Op de terugweg zien we de zon ondergaan: echt adembenemend!
Lopend naar beneden, richting Busstation Trinco, wordt onze aandacht getrokken door groepjes toeristen die, al flitsend met hun camera's van de weg aflopen. Her en der lopen bijna tamme herten, voorzien van imposante geweien, door de struiken. De beesten zijn vrij nieuwsgierig en komen soms zelfs snuffelen aan je handen!

's Avonds gegeten bij Fernando's aan het strand. Het is er druk maar oh zo gezellig. We vinden nog een tafel op het strand. Bestellen een biertje en een mojito en genieten volop.
Wat is het leven mooi!