Een lange, lange reis van Myawaddy naar Yangon

Vanochtend eerst maar even op zoek naar waar we een ontbijtje kunnen scoren. We lopen het stadje weer in maar omdat het niet toeristisch is, zien we vooral veel noodlesoep en rijst met kip. We hadden geen zin om hetzelfde te eten als gisteravond dus lopen we verder tot we een klein eethuisje tegen kwamen met een mini vrouwtje achter een paar bakken eten. Het ziet er goed uit. We wijzen maar wat aan en zijn benieuwd wat we krijgen. Het blijkt een vegetarisch restaurantje te zijn en we krijgen rijst met een prutje van vruchten, pepers en tomaat. Jan had er ook nog iets van boontjes bij. Het was overheerlijk. Snel weer naar ons guesthouse om de rugzakken op te halen. Betalen was gisteren al gedaan en zonder dat ze ook maar iets controleren zwaaien ze ons uit. De grens is 4 km verder en we beginnen maar te lopen in de richting van daar waar wij denken dat de grens is. Er komt bijna geen pick-up-taxi langs en de pick-ups die we zien gaan niet naar de grens. Na een 10 minuten beginnen we te twijfelen of we de goede kant uitgaan en vragen bij een tentje waar de border is. Dit snappen ze niet dus wij maar Myanmar en Myawaddy zeggen. Op een bepaald moment hebben ze het door en wijzen dat we terug moeten. Ja, maar daar komen we net vandaan.... Aan de overkant komt net een tuktuk aangereden. Hij wil ons wel naar de grens brengen. En daar gaan we, het hele stuk wat we hebben gelopen schiet aan ons voorbij. Ook komen we nog langs ons guesthouse, het busstation van gisteren en dan zijn we eindelijk bij de grens. Thailand komen we snel uit en we lopen over de Friendship bridge (alle grensovergangen in Azië hebben volgens mij een Friendship bridge) naar de douane van Myanmar. We komen in een klein hokje met een aantal stoeltjes en een paar douaniers achter een bureau. Een monnik was voor ons en wij wachten even. We vragen of we foto's mogen maken maar degene aan wie we het vragen snapt het niet. We maken een paar foto's (als het niet mag horen we het vast wel). Dan krijgen we een formulier om in te vullen en ik mag tegenover de douanier zitten die mij helpt het formulier in te vullen. Als dat klaar is mag ik naar een loket waar een krukje voor staat waar ik op moet zitten voor de foto. Voor Jan geldt hetzelfde ritueel. Nog snel even filmen, wat geen probleem was, een foto maken van onze behulpzame douanier gemaakt, hij doet zijn kraag nog netjes en gaat er breed voor staan, en dan lopen we toch echt Myanmar in. Geen kilometers lopen, de stad begint meteen als je het hokje uitstapt. We kijken verbaasd rond. Hoe is het mogelijk dat een paar kilometer (van Thailand naar Myanmar) zo'n wereld van verschil is. Op de hoofdweg ligt asfalt maar de zijstraten zijn allemaal van zand en grind. De mannen lopen allemaal in rokken, de longhi, de meeste vrouwen hebben witte klei/poeder Thananka op hun gezicht. Prachtig om te zien. Maar eerst moeten we op zoek naar een geldautomaat. Bij de eerste bank die we probeerden was de automaat (ATM) buiten gebruik. De tweede had geen automaat en bij de derde werkte die wel maar werd de ING pas helaas niet geaccepteerd. Gelukkig lukte het met onze creditcard wel. Nu op zoek voor vervoer naar Yangon. We hadden al een minibusje zien staan met boven op het dak bagage en deze gaat inderdaad naar Yangon maar wacht nog tot het busje vol zit. Er zaten al twee mensen en er kwamen nog twee aan. Om 12.00 uur gingen we dan eindelijk, zelfs toen er nog plaats vrij waren. Na 50 meter stonden we alweer stil en stapte er een zwangere vrouw in. Na weer 100 meter staan we weer stil en komt er nog iemand bij. Niets staat een vertrek naar Yangon meer in de weg, dachten we, maar we krijgen nog een sightseeing Tour Myawaddy. We komen in straatjes waar je bijna niet kan rijden. We halen geen mensen meer op maar nog wel tassen en dozen. Er kwam zelfs nog een kattenbak in waar een klein hondje in bleek te zitten. Die kreeg de mooiste plek: voorin bij de chauffeur. We maakten nog even een stop om te plassen, de chauffeur ging nog even met een sleutel onder de auto liggen en we haalde toch nog twee passagiers op (die werden bij de kattenbak neergezet en hadden geen ruimte voor de voeten). Zelfs wanneer je denkt dat het er niet meer bij past kan er nog altijd meer bij. Dan om half twee gaan we, met 9 Myanmarmezen en wij tweeën, dan toch echt richting Yangon, wetend dat het nog zeker zeven uren zou duren! Na nog geen half uur komen we bij een oude brug. Hier is een checkpoint. Van ons paspoort waren al een heleboel kopieën gemaakt en die hadden we nu nodig. De eerste twee kopieën werden ingeleverd (geen idee wat ze er mee doen) maar dat was niet genoeg. We moesten aan de kant staan en alleen de paspoorten van ons, werden gecontroleerd. Naast de politieman die controleerde stond een militair met een kogelvrij vest en een soort kalasnikov. Nadat ze de paspoorten hadden bekeken en teruggeven en Jan de hand hadden geschud mochten we verder.
Na een uur op een nieuwe weg te hebben gereden die werd bewaakt door tientallen militairen met geweren, die in een tentje, (lees: een paar stokken en een zeiltje), werd bewaakt, stopten we voor de tweede keer. De chauffeur geeft geld aan de eerste persoon en nog eens 10 meter verder aan een tweede persoon. We gaan over op een oude weg, denk daarbij aan een soort landweggetje met veel gaten. Zo rijden we verder richting Yangon. We maken nog een tussenstop om te eten en iedereen krijgt allemaal schaaltjes. De meeste gerechtjes waren heerlijk maar er was ook een schaaltje met iets er in wat rond uit vies was. We rijden door een prachtige landschap met rijstvelden met daar tussenin palmbomen maar we komen ook langs karstgebergte. Het uitzicht verveelt niet. Na een paar uur komen we uit op een betere weg maar we hebben geen idee waar we zijn. Alle bewegwijzering wordt nog steeds in tekens aangegeven. Na vele check-points en tolhuisjes krijgen we rond acht uur opeens een lekke band. Vakkundig wordt deze band verwisseld en binnen 10 minuten rijden we weer. Maar het duurt niet lang of onze chauffeur stopt weer. Iedereen moet uit de bus en we worden bij een soort kruidenierswinkeltje op een veranda neergezet. Wat blijkt: de gebruikte reserveband is ook lek! Nu gaat de chauffeur met de band achterop bij een hulpvaardige brommerrijder en komt drie kwartier later weer terug. Rond een uur of negen rijden we weer. Ik zeg nog gekscherend tegen Jan "straks stranden we nog een keer met Yangon in het zicht". We horen dat we nog drie uur moeten rijden maar hopen natuurlijk dat we er eerder zijn. Langzamerhand gaan er steeds meer mensen en bagage uit de bus tot we met de zwangere vrouw overblijven. De muziek gaat hard aan en de Eros Ramazotti en Metalica van Myanmar komen voorbij. We zijn allemaal blij dat we er bijna zijn. Opeens een knal, de chauffeur rijdt door een groot gat en we waren bang dat de bus door zijn as heen zou zakken maar we rijden nog verder. Helaas stopt de chauffeur na een paar minuten. Hij gaat in de stromende regen, die ondertussen al een paar uur aan de gang was, naar buiten. Kijkt naar de band, pakt zijn telefoon en loopt naar de overkant van de weg. We blijven met z'n 3-en achter in de bus, knipperlichten, binnenverlichting en radio keihard aan. De zwangere mevrouw was heerlijk gaan slapen en snurkte zeer luid. Wij kijken bezorgd om ons heen want we zien onze chauffeur opeens nergens meer. Daar stonden we dan vlak naast de weg, geen lantaarnpalen en de omgeving werd alleen opgelicht door de bliksem. Af en toe kwam er een vrachtwagen rakelings langs en we hoopten maar dat die onze bus zou zien. Naar buiten gaan in de striemende regen was geen optie. In het begin moesten we nog lachen maar toen we er al meer dan een half uur stonden begonnen we toch wel wat te twijfelen. Stel dat de chauffeur niet meer terug kwam of erger, dat hij was aangereden, het was tenslotte nacht daar. Stel dat de accu opraakte. Nog steeds lag onze mede reizigster luid te snurken. Eindelijk na een uur stopte er een auto achter ons. De chauffeur had een taxi geregeld en die ook al betaald. Hij zou ons naar het busstation in Yangon brengen. Dit wilde we niet want het was tenslotte al tegen één uur. We kregen het voor mekaar dat wij bij een hotel werden afgezet. Het hotel was oud maar de kamer en de lakens op het bed schoon. Engels spraken ze niet en er stond ook niks in het Engels aangegeven. Het enige wat we wisten is dat we bij een busstation in de buurt waren. Ons maakte het niet uit, als we maar konden slapen. Om half twee rolden we doodmoe ons bed in. De reis was niet makkelijk maar dat kun je hier verwachten. Het was zeker de moeite waard. Onze eerste dag in Myanmar zullen we zeker nooit meer vergeten.