Van Moskou naar Ulan Ude

3 juni

Gisteravond zijn we op de trein gestapt. Onze kaartjes en paspoorten werden goed gecontroleerd door de provodnika, een soort stewardess maar dan op de trein. Op iedere wagon heb je er twee die elkaar op de lange ritten afwisselen. Zij houden de wagons en de wc’s schoon en verkopen ook wat etenswaar. Iedere coupé in onze wagon heeft vier slaapplekken. Er zijn twee toilettenen met een wasbakje, één aan elke kant van de wagon en we hebben een warmwater-ketel (Samovar) in de wagon waarmee je heet water kunt tappen. Makkelijk voor thee, koffie en noodles.
Omdat we langs verschillende tijdzones komen, hanteren ze in de trein Moskou tijd.

We installeerden ons in de kleine coupé en kregen gezelschap van een Russisch meisje, Tamara van 24 jaar. Ze spreekt amper drie woorden Engels maar met Google Translate kunnen we toch wat met elkaar praten.
Persoon nummer vier zal wel op een ander station instappen, vooralsnog zijn we met z’n drieën. In de coupé naast ons zitten vijf Zwitserse mannen, zij gaan naar Irkutsk om van daaruit naar het Baikalmeer te gaan. Verder zijn er alleen maar Russen in de wagon. Heerlijk, want we waren bang dat de wagon vol met Nederlanders zou zitten en we een soort NS-gevoel zouden krijgen.

Om 22.50 precies begon de trein te rijden. We waren begonnen aan een treinreis van 7826 km van Moskou naar Beijing. De afstand naar Tomsk, waar wij uitstappen, is 3611 km.

Vannacht hebben we goed geslapen, het was wel warm in de coupé maar het was prima te doen. We kijken uit het raam en zien vooral veel, heel veel berkenbossen en leuke kleine dorpjes met oude houten Siberische huisjes. De wegen zijn veelal niet geasfalteerd, wat een groot deel van het jaar ook niet nodig is ivm de sneeuw.

Om tien uur horen we stofzuigergeluiden. En ja hoor, daar komt onze provodnika aan met de stofzuiger. Ze stofzuigt de gang en de coupés. Zo blijft alles netjes. Wij beginnen de dag met een heerlijk kopje koffie/thee, een broodje en een prachtig uitzicht.

Op de gang hangt een overzicht van aankomstijden en de vertrektijden in de verschillende steden/dorpen. Ook staat erbij hoelang de tussenstop duurt. Sommige stops zijn 2 minuten maar andere wel 45 minuten. We kunnen dan even onze benen strekken en eventueel wat eten kopen.

Om 11.39 hebben we een stop van vijftien minuten. We gaan even naar buiten voor wat frisse lucht. Buiten is het koud en op het perron zijn niet veel mensen.
De tweede grote stop is rond 15:00 uur. We zijn benieuwd naar al het eten dat op het perron verkocht zal worden.
Als we uitstappen zien we inderdaad allemaal stalletjes maar dan met knuffeldieren, rieten mandjes en magneetjes voor op de koelkast. Helaas op dit station bijna geen zelfgemaakt eten.
In Perm hebben we, volgens het schema, 45 minuten. Kunnen we van het perron af en even voor het station kijken. Helaas hebben we in een ander gehucht twintig minuten vertraging gehad waardoor we in Perm maar twintig minuten krijgen.



4 juni

We hebben heerlijk en heel lang geslapen. Vannacht kwam nog wel de vierde persoon in onze coupé. Een klein vrouwtje van ongeveer zeventig jaar. Zij gaat naar Tomsk om haar zusters te bezoeken.
Het leven in de trein bevalt ons heel goed, wat slapen, wat lezen, uit het raam kijken, geen internet, kortom lekker niksen.

Het landschap is nog niet heel drastisch veranderd. Maar daar waar we de eerste dag alleen maar bossen zagen, zien we nu ook gedeeltes met drassige grasvlaktes.
Jekaterinenburg is de grens tussen Europees Rusland en Aziatische Rusland en het einde van het Oeral gebergte.

Onze Russische oma heeft allemaal tassen mee met lekker eten. We krijgen een zelfgemaakt kaneelbroodje en een broodje met wortel/kool, allebei overheerlijk. Er wordt nog een servetje voor ons uit de tas opgediept waarop in het Russisch ‘Happy New Year’ staat.
Ze blijft maar Russisch tegen ons praten maar we snappen er niks van en zij snapt er niks van dat wij geen Russisch verstaan. Gelukkig kunnen we met Google Translate toch nog een beetje met elkaar praten. De leeftijd van oma blijkt niet zeventig maar éénentachtig te zijn.
Even later gaat er nog een andere tas open. Nu krijgen we chocolaatjes. We durven niet te weigeren.
De stroopwafels, gekocht op een station in Rusland, konden wij mooi delen.

Op het station van Barabinsk staan we een half uur stil. Als we uit de trein stappen zien we eindelijk de Baboesjka’s (‘moedertjes van Rusland’). Ze verkopen vis. Je ruikt het al van verre. Gelukkig is er niemand in onze coupé die het koopt. Ook worden er bontmutsen en sjaals verkocht. Een aantal Russische dames proberen ze uit.

Na een half uur stappen we weer in de trein. Onze telefoon geeft de tijd 18.30 uur aan maar de plaatselijke tijd is 22:30 uur, we zijn inmiddels de vierde tijdzone gepasseerd, het wordt dan ook al donker buiten.

5 juni

In Novosibirsk nemen we afscheid van Tamara, we hebben twee dagen en drie nachten bij elkaar gezeten in een coupé van anderhalf bij twee.
Wij slapen nog even en arriveren om negen uur ‘s ochtends in Tomsk.

Tomsk is een stad midden in Siberië en staat bekend om de nog vele oude houten huizen.
In Tomsk is het koud, slechts 12 graden. We weten nu dat er mensen zijn die denken:
’Wat wil je ook als je naar Siberië gaat?’ Maar we zijn net een dag te vroeg want vanaf morgen wordt het de hele week 26 graden of meer.
Ons hotel ligt tweehonderd meter van het station. Het is fijn om weer iets langer uit de trein te zijn en niet op de tijd te hoeven letten hoe laat de trein weer vertrekt. Maar nog fijner is het om weer te douchen! Als we zijn opgefrist gaan we naar de stad.

Het begint meteen goed. Om de hoek staat een aantal mensen o.a. pootaardappelen en plantjes te verkopen. Hun waren staan uitgestald op dozen of op campingtafeltjes. Het is een mooi gezicht. We gaan verder en lopen tussen vele flats door. Ze zijn allemaal ongeveer 4 tot 6 verdiepingen hoog en zijn omringd met vele bomen. Tussen de flats is veel ruimte en zijn er veel speeltuintjes voor de kinderen. Toeristen komen we hier niet tegen. Onderweg begint het zachtjes te regenen en onder één Kruidvat parapluutje lopen we verder. Het duurt een hele tijd voor we in het centrum zijn. Wel zien we onderweg genoeg houten huizen en het valt ons op dat er een aantal gerestaureerd worden.
Rond half twee duiken we een restaurant in. Vaak staat er alleen een bordje buiten en moet je via een trap naar beneden het restaurant of cafeetje binnen gaan. In het begin was dit best wel lastig om restaurantjes te vinden. We warmen ons op met Borsj (bietensoep). We zitten heerlijk maar besluiten toch maar weer naar buiten te gaan. We zien het standbeeld van Lenin en komen langs het stadion van FC Tomsk. Wat zullen die supporters het ‘s winters koud hebben hier in Siberië. Tomsk is best een leuk stadje. Echt Russisch maar met mooi weer zou het hier nog leuker zijn.
We keren terug naar het hotel en eten onderweg nog bij een Kazachstaans restaurantje. De hele familie staat hier groente te snijden en te koken.

6 juni
‘s Avonds wachten we in het hotel, op onze kamer, tot de trein naar Ulan Ude zal vertrekken. Dit is pas om half één ‘s nachts. Het is een afstand van 2164 km.
Het blijkt een iets minder moderne trein te zijn dan die van Moskou naar Tomsk. Het water wordt warm gemaakt in de Samovar door middel van kooltjes, er is geen airco en er zijn maar twee oplaadstekkers voor de hele wagon die ook nog niet met onze stekker werken, jammer, dan lezen we tot de batterij van de iPad leeg is.
Hier geen stofzuiger, het gangpad en de coupés en ook het kleedje in de coupé worden schoongemaakt met een zwabber en een emmer water. Het grootste voordeel is dat we het raampje in onze coupé open mogen hebben.
We delen onze coupé met een jong Amerikaans stel dat uit San Fransisco komt. Zij zullen in Irkutsk uitstappen. In de wagon naast ons zitten twee vrouwen, een man en een kat. De kat geniet van de treinreis, ligt in het gangpad of in de coupé maar zit wel aan een riempje vast. De hele reis horen we de kat niet miauwen.

Vanochtend een lange stop van veertig minuten gehad in Krasnojarsc. We lopen naar het plein voor het station en zien allemaal Mongoolse mannen met dozen naar onze trein rennen, We maken nog wat foto’s, kopen nog een bladerdeeg broodje met onbekende vulling en lopen snel weer terug naar onze trein.

Het landschap verandert een beetje. We zien glooiende heuvels met houten huisjes en moestuintjes. Het lijkt wel een beetje op volkstuinhuisjes.


7 juni

De berkenbossen gaan over in naaldboom bossen maar daarna ook weer over in berkenbossen. We zijn nu wel klaar met de berken. Na Irkutsk verandert het landschap. We rijden door een tunnel en als we daar uitkomen hebben we geweldig uitzicht over het Baikalmeer. Het meer heeft alle kleuren blauw en boven het meer hangen grote witte wolken. Aan de andere kant van onze coupé zien we een groen landschap met snelstromende riviertjes, velden vol met gele bloemen en in de verte bergen waarvan de toppen nog bedekt zijn met sneeuw. Na dagen berkenbossen te hebben gezien is dit een welkome afwisseling. In het gebied rond het meer leven veel Sjamanen en we zien dan ook al de eerste stupa.

Twee en half uur voor aankomst in Ulan Ude maken we nog een stop van twee minuten in Mysovaya. Een aantal Russen vliegt naar de deur maar mogen de trein niet uit. Wat blijkt, op het station staan vrouwen vis te verkopen. Snel rennen de vrouwen naar de ingang van de coupé en door een aantal Russen wordt vis gekocht. Met een vreselijke visgeur (voor wie niet van vis houdt) in het gangpad, die niet zo snel verdwijnt, rijden we verder naar Ulan Ude.

Het landschap verandert nu snel. We hebben een aantal uur het Baikalmeer gezien maar we zien nu ook dorre grasvlaktes die weer worden afgewisseld met berken- en naaldbomen en groene grasvlaktes en bergen zonder sneeuw. Het lijkt niet meer op het landschap wat we drie dagen lang hebben gezien. We merken dat we steeds dichter bij Mongolië komen.