Met de bus van Ulan Ude naar Darhan en naar Bulgan

10 juni

Ooit hebben we, zo’n vijfentwintig jaar geleden, de film Urga gezien.
De film gaat over een nomadengezin dat in een ger op de Mongoolse steppe woont en een Russische vrachtwagenchauffeur die vlakbij autopech krijgt. Een pracht film destijds. Toen we de mooie beelden van de steppe in deze film zagen, hebben we al tegen elkaar gezegd dat we ooit een keer naar Mongolië zouden gaan.
En vandaag is het zover!

Om kwart voor zeven waren we op het busstation, ruim op tijd want de bus zou om half acht vertrekken.
Na drie uur rijden stopte de bus. Dit was de eerste stop van wat drie en halfuur zou duren voor we beide grensovergangen zouden zijn gepasseerd. Aan de Russische kant kwam er tweemaal iemand in de bus om alle paspoorten te controleren, we waren nog niet eens bij de grens. Bij de grens zelf duurde het ook lang. Bij de Mongoolse grens had men een computerstoring van ruim twintig minuten. Terwijl we wachtten, kwam er een Australiër bij ons staan. Hij was met eigen auto van Vladivostok naar Mongolië gereden waar hij zijn vrouw van het vliegveld op zou halen. Wat moet het geweldig zijn om met je eigen auto hier te rijden.
Toen we net weer voor de tweede keer met bagage en al in de bus zaten en dachten eindelijk te gaan rijden, werden nogmaals alle paspoorten ingenomen en moesten we weer twintig minuten wachten. Eindelijk hadden we de paspoorten terug en gingen we weer rijden. Maar na driehonderd meter sloeg de bus af naar een restaurant en zaten we daar nog een uur.
De eerste kennismaking met de Mongoolse keuken was geen succes. Jan had noodlesoup en ik had noodles met schapenvlees. Echt er zat zo’n vieze smaak aan. Zelfs met ketchup vond ik het niet te eten. Om drie uur, gingen we dan eindelijk op weg naar Darhan. Onderweg zagen we donkere wolken boven de bergen hangen. De bijrijder kwam naar ons toe en heeft waarschijnlijk gezegd dat we bijna in Darhan waren. Ondertussen regende en onweerde het al. Toen de bus afremde in de ‘middle of nowhere’ kregen we een déjavu. We zouden toch niet weer zomaar ergens worden afgezet. Maar nee, de bus remde af voor een verkeersdrempel.
We werden gelukkig keurig in de bewoonde wereld afgezet. Alleen wij tweeën verlieten de bus en de chauffeur had daar nogal wat lol om. We schuilden bij het eerste het beste winkeltje maar dat was te klein voor twee mensen met een backpack. Op naar iets anders. We zagen een gangetje met helemaal achterin een toonbank. Het bleek een restaurantje te zijn. Er waren twee kamers met banken in een u-vorm en een grote tafel waaraan je kon zitten. Hier hebben we eerst maar thee gedronken.
Dan toch maar op zoek naar een hotel. De plattegrond in de Lonely Planet kwamen niet overeen met ‘maps.me’ en dus gingen we lopen met het idee vast wel wat te vinden. Eindelijk zagen we een hotel maar dit was ons te duur. Terwijl we verder liepen kwam een vrouw in Toyota Prius naast ons rijden (een auto die je hier heel veel ziet). We mochten instappen en zij zou ons wel naar een hotel brengen. Eerst reed ze het centrum uit. We konden haar overtuigen dat we dat niet wilden. We wezen de Khanbank op de plattegrond aan. Ze keerde om en zet ons op dezelfde plek af als waar we met de bus waren aangekomen. Na enig overleg met een andere vrouw, die een beetje Engels sprak, bleek dat er een hotel tegenover de Khanbank zat maar dan in het nieuwe gedeelte van Darhan. Er is dus een old Town en een New Town. Omdat het te ver was om te lopen stond ze erop om ons daarheen te brengen. Alle bagage weer in de auto en zo werden we prachtig mooi afgezet voor de deur van een hotel.

11 juni

Vandaag zijn we naar het klooster van Amarbayasgalant geweest.
Dit klooster is het meest belangrijke klooster in Mongolië. Ook al ligt het nogal afgelegen, toch is het in 1930 vernietigd door de communisten. Het klooster is met hulp van Unesco gerestaureerd.
Omdat er geen bus of minibus naar het complex gaat hebben we besloten een taxi te regelen. Dit voor de prijs van 120000.- tmr
Een normale prijs. Tot de chauffeur bij een benzine station stopt en we de benzine a 44000,- ook nog moeten betalen.

We rijden eerst een honderd kilometer over een mooie geasfalteerde weg om daarna af te slaan en nog zo’n vijfendertig kilometer over de onverharde steppe van Mongolië te hobbelen.

Als we aankomen rijdend over de grasvlakte, zien we de tempel al van verre liggen.
Aan de zijkant van het klooster staan wat gers en wat huisjes. Op de heuvel achter het klooster staat een grote stupa.
We lopen er tijden rond. Er is helemaal niemand. Als we op de heuvel zijn zien we onze taxichauffeur de hele tijd rondjes rijden om het klooster. Als we tenslotte naar beneden lopen komt hij ons al tegemoet rijden.
Op de terugweg naar een wegrestaurant geweest. Er stonden vier Gers op een rij met tafeltjes en stoeltjes ervoor.
Wij gingen bij de laatste Ger zitten. We kregen uitleg wat er te eten was maar omdat het in het Mongools was snapten we er niets van. Dan maar binnenkijken wat de pot schaft. Deeg werd gevuld met een mengsel van vlees en kruiden en dit ging heel kort de frituur in. Wat voor soort vlees het was weten we niet maar het was tòch lekker!

12 juni

We zijn met een ‘shared taxi’ van Darhan naar Erdenet gereisd om vandaaruit wederom per shared taxi naar Bulgan te gaan.
Omdat er bijna geen bussen rijden wordt er heel veel gebruik gemaakt van shared taxi’s. Je moet wel wachten tot de taxi vol is. In Darhan zaten we dan ook twee uur te wachten. Konden we nog lekker even een broodje eten in de ochtendzon!

Bulgan is een klein dorpje dat je snel hebt verkend. Omdat het wandelen redelijk goed ging hebben we zelfs ook nog een heuvel beklommen.

13 juni

Eén dag in Bulgan is genoeg, dus vandaag de taxi naar Erdenet genomen. We wilden hier graag naar de kopermijnen maar in ons hotel snapten ze niet wat wij bedoelden en de mevrouw achter de receptie bleef maar plakkertjes op een papiertje plakken. Was waarschijnlijk belangrijker. Dan maar geen kopermijn.
We hebben het hier wel gezien en willen morgen door naar Tsetserleg. Als we eindelijk het tweede busstation hebben gevonden - we willen weten of er morgen wel een busje gaat want die schijnt maar drie keer per week te gaan- blijkt dat we weer eens het geluk aan onze zij te hebben: morgen gaat er inderdaad een minibus en het blijkt ook nog een zgn. ‘Bukhanka’ te zijn.
Als we alles goed begrepen hebben, moeten we morgen om drie uur op het busstation zijn (gewoon een stoffig stuk zandgrond) en moeten we ongeveer zeven uren rijden voor we in Tsetserleg zijn.
Maar hopen dat we alles echt goed begrepen hebben.

We zitten nu in een hotel in Erdenet met naast ons een Karoaka-café. Volgens ons zijn er twee zalen. Er is een man die wel aardig kan zingen maar de vrouwen krijsen steeds harder en zingen ontzettend vals. Straks maar oordoppen in!