De laatste dagen in Mongolië

17 juni

Na twee dagen Tsetserleg is onze volgende stop Karakorum (ook wel K'a-la-k'un-lun, Khara- khorin, Kharkhorum, Khara Khorum). Zoals met zoveel namen hier, wordt deze stad ook op verschillende manieren aangeduid. Kharakhorum, was de hoofdstad van Mongolië tijdens de overheersing van Dzjengis Khan.

Het is maar twee uurtjes in de bus en om tien uur ‘s ochtends zijn we er al. We checken in bij Gaya’s Guesthouse. Dit guesthouse zit aan de rand van het dorp. Achter het guesthouse beginnen meteen de heuvels en zien we weer de kenmerkende autosporen
Omdat het vanmiddag pas droog wordt, gaan we eerst maar even koffie/thee drinken in de ontbijtzaal van het guesthouse. We ontmoetten Andy en Corinne, een pasgetrouwd stel uit Oostenrijk. Zij zijn zes maanden op de motor aan het rondreizen. Dit is hun huwelijksreis.
Als het om een uur of één droog wordt, gaan we het dorp verkennen. Zonder een pad te hoeven volgen, kunnen we over de grasvlaktes in een rechte lijn naar het dorp lopen. Op de vlaktes groeit veel tijm. Als het gestampt is tot poeder, brandt men de tijm ook vaak. Dit geeft een heerlijke geur af. In het gras zitten heel veel sprinkhanen en krekels. Dit zagen we ook al eerder. Wat wel een groot probleem is, is het glas dat overal ligt. Veel Mongolen zijn iets te dol op drank. Ze kopen het, nemen het mee in de auto of op de brommer, drinken het op tijdens het rijden en gooien de fles vervolgens in het gras weg. Je ziet dus jammergenoeg overal in het landschap glas liggen.
De huizen die we onderweg tegenkomen, hebben, net als alle andere huizen in Mongolië, (en ook Rusland) een hoge schutting/hek om het huis heen. In de tuin staat vaak een ger. Als we eens vragen waarvoor ze die gebruiken, blijkt dat men daar in de winter in woont omdat die sneller warm is te krijgen dan een huis.
Tijdens de lunch in een klein café schuift een familie van vijftien personen uit Ulan Bator aan. Het is een drukte van belang en ze blijven maar heen en weer lopen. Veelal om buiten even te roken. Zowel in Rusland als Mongolië wordt heel veel gerookt.
Van de taal snappen we echt niks. Er is geen touw aan vast te knopen. De mensen slissen ook heel veel, het is soms alsof ze een beugel hebben.
In het café staat een meisje dat Engels spreekt. Ze kan tenminste uitleg over de menukaart geven. Vlees eten heb ik hier al opgegeven. Aan ieder stukje vlees, of het nou schaap, geit, koe of kip is, hangt een stuk vet. Eigenlijk krijg je voor de helft vet en voor de helft vlees.
Fruit is bijna niet te krijgen en qua groente houdt het ook bij wortel, komkommer, tomaat en ui op.
Als we straks thuis zijn gaan we de schade wel weer inhalen.

Na het eten verkennen we het dorp. Er is niet zoveel te doen maar toch spreekt dit dorpje ons aan. Door de straten lopen, op hun dooie gemak, een groep wilde paarden. Het blijft prachtig om te zien.
Bij een aantal restaurants staan een aantal toeristenbusjes. Dit zijn we niet meer gewend. Als we even om de hoek van het restaurant kijken, zien we de groepen zitten.
Vaak komen de toeristen hier alleen voor het beroemde klooster en gaan daarna naar één van de grote ger campings in de omgeving. De grotere ger campings doen ons denken aan een suncamp of eurocamp: tenten, toiletgebouw en restaurant.

18 juni

We nemen afscheid van Andy en Corinne en gaan richting het klooster. Voor het klooster zijn souvenir- en etenstentjes.
Het Erdene Zuu klooster is het grootste en eerste Mongoolse Boeddhistische tempelcomplex. De witte ommuring bestaat uit 108 stupas. Binnen de muren staan nog vijf tempels. Alleen als je de drie Chinees aandoende tempels wilt bezoeken betaal je een entreeprijs. Daar foto’s maken mag niet maar niemand houdt zich daaraan. Op de terugweg komt Gaya voorbijrijden en we maken maar wat graag gebruik van de lift die ze ons aanbiedt. Halverwege stappen we uit want we willen nog naar de stenen schildpad boven op de heuvel.

Ook boven op de heuvel is het een toeristische attractie. Menig busje komt de heuvel opgereden, laden toeristen uit die foto’s maken van de stenen schildpad en de oovo en laden de toeristen weer in het busje om naar de stenen penis te gaan die daar ook nog ergens ligt.
Wij lopen rustig de heuvel af aan de andere kant waar niemand komt, op naar ons guesthouse. Het blijft mooi om te zien dat achter iedere glooiing van een heuvel weer wat nieuws te zien is. Soms een ger, soms een kudde dieren of een herder.


19 juni

Gaya brengt ons, zoals ze bij alle toeristen doet die met de bus gaan, naar het busstation.
De bus rijdt met een slakkengangetje naar Ulan Bator (UB) waar we zeven uren later arriveren.
We moeten hier onze treintickets ophalen bij een agentschap. Dit omdat we nog geen guesthouse hadden waar Tiara ze naar toe kon sturen.
‘s Avonds zien we nog de wedstrijd Japan-Colombia in een van de vele grote tenten die neergezet zijn om hier het WK voetbal te kunnen volgen.

20 juni

Het eerste wat we doen is de kaartjes ophalen voor de trein ophalen.
Daarna lopen we rond in een voor ons oninteressant UB. Tuurlijk, hier is ook een klooster en een markt maar daar hebben we geen zin in; we hebben er al genoeg gezien deze vakantie.
Het is voor ons wennen om weer in zo’n grote stad te zijn. We missen de prachtige natuur en de kleine dorpjes met de leuke mensen. Hier is het ieder voor zich.
Er wordt veel gebouwd, vele afzichtelijke flats.
Hier in UB zijn ook erg veel daklozen. Zij, van het platteland, die hier hun geluk zoeken. Bij het station zien we ze in grote getale. Smoordronken liggen ze op straat.

We gaan naar het Sükhbaatarplein, het grote plein van UB. Deze is er, ter ere van Damdin Sükhbaatar, de revolutionaire leider in de jaren 20 van de 20ste eeuw.
Onderweg zien we veel Koreaanse restaurantjes.
‘s Avonds boeken we nog een trip naar het Dzjengis Khan standbeeld, zo’n zestig kilometer buiten UB.

21 juni

Vandaag gaan we naar het Dzjengis Khan standbeeld. Dit is het laatste wat op ons lijstje ‘to do in Mongolië’ staat.

Het standbeeld is in 2008 onthuld en is een 40 meter hoog stalen standbeeld van Dzjengis op een paard. Het beeld staat naar het oosten waar de geboorteplaats van Khan was.

Aangekomen worden we weer ontvangen met de gebruikelijke commerciële toeristische poespas. Paarden, arenden en radiografische bestuurde autootjes voor de peuters. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt door zowel de local als de toerist.

Binnen gekomen kunnen we, na een toegangsprijs van 8500,00 MNT p.p. te hebben betaald, met trap of lift naar de nek van het paard. Het is een immens standbeeld en van boven heb je een mooi uitzicht over de omgeving.

Teruggekomen in UB brengen we de middag door in de Irish Pub. We hebben verder toch niet veel te doen.
Vanavond nog maar even voetbal kijken vlakbij ons guesthouse.

Onze vakantie is bijna voorbij. Morgen beginnen we aan het laatste stuk van de Trans Mongolië Expres. Om half acht ‘s ochtends vertrekt de trein uit UB om de volgende dag, zaterdag, om drie uur in Beijing aan te komen. We hebben gelezen dat dit een prachtig stuk van de treinreis moet zijn :-). We zijn heel benieuwd.